1944
Een vliegtuig stort neer. Het was een Engels militair toestel dat terugkeerde van een missie boven Duitsland. Pas boven Nederland ging het mis. En waarom? Neergeschoten, is je eerste gedachte.
Maar waarschijnlijk, zo wordt nu vermoed, was de oorzaak iets heel anders…
Lijm.
Om snel meer toestellen te fabriceren hadden de Engelsen gedaan aan ‘cutting corners‘. De verlijming was ondeugdelijk. Zodoende vielen die ‘haastkisten’ op een gegeven moment al vliegend uit elkaar.
2024
Tumult in het Engelse Lagerhuis. Op de rol staat een motie om Israël aan te sporen tot een staakt-het-vuren in Gaza. Het Huis is vrijwel unaniem vóór dat idee, maar… tot het aannemen van de motie komt het niet: De reden: procedureel gekrakeel. Gekrakeel dat doet kraken.
De Speaker van het Huis, de voorzitter, wordt tijdelijk vervangen, maar keert even terug om nog iets te zeggen. Hij ziet eruit als aangeschoten wild. Beter nog: als aangereden wild. Van buiten geen spettertje rood te zien, maar van binnen zwaargewond. Indrukwekkend.
Goed, hij zal misschien formeel een misstap hebben begaan, maar daar gaat het hier niet om. Het gaat hem om… de lijm.
De cohesie ontbreekt. De afzonderlijke partijen zijn niet bereid om uit te stijgen boven hun eigenbelang ter ere van een groter goed, voor iets algemeens, zelfs al zijn ze het daar eigenlijk over eens. In ‘The House of Commons’ delft the common good het onderspit.
Hetzelfde zie je ook elders, het meest prominent in Amerika. Voor politici die bereid zijn tot compromissen met de tegenpartij wordt de galg klaargezet. Tegen de tegenpartij zijn, per definitie, blijkt bij velen heilig. Zo laat de verlijming los, in de samenleving als geheel. Om de samenleving als geheel vooruit te brengen helpt het niet als onderdelen ervan zich, right or wrong, juist nagelvast verbinden.
Integendeel. Als de onderlinge verlijming loslaat, kan het hard gaan.
TERZIJDE
Op zich niets nieuws: the tragedy of the commons.