De Duitse hotelier sidderde. Alleen al bij de gedachte. Hij had een Zahnartzt aangeraden en hoorde bij onze terugkomst wat ik had gedaan. Of juist niet.
Ik had ‘het’ laten doen zonder verdoving. Hem niet gezien: ‘Maak mij maar weg!’
Zo’n beproeving onthullen aan derden levert vooral ongeloof op. Geen bewondering. Eerder het tegendeel. Er moet in zo’n geval ook hoger in de schedel iets ernstig mis zijn, zo is het idee. Het is immers pijn die je kan voorkomen. Door een simpel prikje.
Ook de Zahnartzt zelf, en zijn assistente, keken ervan op. Sterker, na afloop vertelde Herr Doktor dat hij in zijn loopbaan van tien jaar zoiets nog nooit ‘ohne Betäubung‘ had gedaan. Maar goed, als die rare Holländer het nu zo graag wou… Al was ‘graag’ niet het goede woord.
Ik opende het decor voor aanstaand bloedvergieten, terwijl een gehandschoende hand greep naar een mes. Ter ere van mijn abces.
In afwachting van wat komen ging probeerde ik het bijna onmogelijke, je schrap zetten terwijl je ligt. Het helemaal onmogelijke, op mijn tanden bijten, zat er niet in.
Herr Doktor, het moet gezegd, sneed met vaste hand. Twee keer. En de pijn? Feestelijk was het niet, maar het ging. Bijna ervoer ik al een gevoel van triomf, dat ik deze incisies zo goed had doorstaan.
Dat bleek echter voorbarig. Ik had namelijk gedacht dat dat alles was, dat het daarbij zou blijven. Even open snijden, klaar.
Maar nee, het ergste moest nog komen. Het was een soort ‘Deutsche Reinigung‘. Maar dan ook echt. Gründlicher kon niet.
Er begon een soort raggen, op en neer, met grote kracht. Waarvoor dat krachtige nodig was, geen idee. Achteraf doet het me denken aan de diersoort de das. Die is begiftigd met een fenomenale bijtkracht terwijl hij vooral aan slurpen doet. Van wurmen.
Maar wellicht was het raggen niet voor niets. Ondertussen sloeg de wijzer op de pijnmeter bijna door het eindstation. Of ik daarbij geluid maakte? Ik weet het niet. Het vroeg er wel om.
Het was voorbij. Ik leefde nog. Pfff. Maar nee, ho stop. Dat wat ik verwacht had als een eenakter, bleek een drieluik.
Herr Doktor kwam nu aan met een soort ’toverlint’, een lange, groene, plastic strip. Wat moest-ie daarmee? Dat had toch niets met mij te maken? Maar wel degelijk.
Zoals een goochelaar een schier eindeloos rood lint ergens uittrekt, zo moest dat groene lint bij mij naar binnen. In de miniholte die door het eerdere snijwerk was ontstaan. Alles?! Alles. Hoe dat kon? Door proppen. En hoe! Proppijn inclusief.
Bij het verlaten van de praktijk was ik licht groggy. Als een balletdanser die even verdwaald is geweest in de boksring. Door een verdovingsmiddel kon dat gevoel niet komen. Alleen pijn kon de oorzaak zijn.
En waarom? Terwijl ik me dit toch (bijna) allemaal had kunnen besparen?
Waarom pijn?
– Reliëf
Pijn is een vorm van rijkdom. Pijn hoort bij het leven en geeft het reliëf. Niet weten wat echte pijn is, is een gemis. Des te blijer ben je wanneer je het niet hebt als je wel weet wat het is. Alle pijn altijd weg verdoven maakt het leven vlak.
– Na A komt B
Ik had dit kunnen voorkomen, door eerder afscheid te nemen van de kies die van dit probleem de oorzaak was. Nu ik dat niet had gedaan moest ik de gevolgen daarvan dragen.
(Niet) handelen heeft consequenties en die hoor je te voelen.
– Russisch gezegde: ‘De enige gratis kaas zit in de muizenval’
‘Pijn lijden hoeft niet meer’, wordt wel gezegd. Maar ook de middelen die daarvoor zorgen kunnen doen lijden. Eerder dit jaar brak ik een aantal ribben. Maar dát was niet de reden waardoor ik in het ziekenhuis werd opgenomen. Dat kwam door de middelen tegen de pijn.
– Wow!
Echte pijn is een intense ervaring. Spectaculair.
– Test
Kan ik dit verdragen? Wie is er de sterkste, de pijn, of ik? Ik toch zeker?!
TERZIJDE
– Masochisme?
Nein, danke. Pijn willen lijden, nee.
Alleen pijn als het zo moet zijn.
– Rechnung
Kosten van mijn tandheelkundige redding, bovendien buiten reguliere werktijd: €43,01
(Inclusief röntgenfoto en een reinigingssetje met speciale spuit).