Bestaat voor zoiets al een Guinness-record? Voor het verliezen van sympathie, qua tempo en qua grondigheid? Voor te dragen kandidaat: Israël.
Na de monsterlijke moordpartij van Hamas van 7 oktober, kon het land toch rekenen op een ‘kredietmassa’ aan medeleven, nog hoger dan de Toren van Babel.
Al ben ik van mening dat het Hamas-massaker een gevolg was van ‘Wie zaait, zal oogsten’, met als zaaiers (zoals ik ze al eerder noemde) ‘Netanyahu en zijn trawanten’, dan nog kon dat op geen enkele wijze een dergelijke geweldsorgie rechtvaardigen. Het was een seriële misdaad die niet zwaar genoeg kan worden gestraft.
Maar ik vreesde al voor het vervolg. Uit blogpost 485:
Dat de actie van Hamas walgelijk was, en een reactie niet kon uitblijven, hoeft geen betoog. De vraag is of het een succes zal worden à la 9/11: met weinig middelen een enorme, disproportionele reactie uitlokken met een lawine-effect. Mega-domino.
Duizend ogen om een oog.
Aldus geschiedde. En het geschiedt nog steeds. Dag in dag uit. De ‘duizend ogen’ werden er duizenden.
En nu dan: een aanvraag tot inhechtenisneming aan het adres van Netanyahu (en één van zijn trawanten) vanwege de aanklager van het Internationaal Strafhof. Voorafgegaan door eenzelfde verzoek ten aanzien van enkele kopstukken van Hamas.
Ooit studeerde ik zelf ‘rechten’. Daarvan weet ik dat een correcte uitspraak op grond van ‘het recht’ kan leiden tot een uitkomst die er ronduit krom uitziet.
Omgekeerd, weet ik niet of de zaak van de genoemde aanklager juridisch stand kan houden, maar hij voelt wel degelijk ‘recht’ aan. Het is, ik zou bijna zeggen om in bijbelse termen te blijven ‘een Salomonsaanklacht’: door de door hem gezochten uit beide kampen in één adem te noemen, met die van Hamas voorop.
In het huis-tuin-en-keuken-recht bestaat er zoiets als ‘noodweerexces’:
‘Niet strafbaar is de overschrijding van de grenzen van noodzakelijke verdediging, indien zij het onmiddellijk gevolg is geweest van een hevige gemoedsbeweging, door de aanranding veroorzaakt”.
Daar zijn echter grenzen aan. Gisteren zag ik er nog een lopen: een rat. Op klaarlichte dag. Dat hij daar zo vrolijk huppelde was wellicht ook het gevolg van regelgeving: rattengif mag niet meer.
Om, in plaats daarvan, dan maar de hele hoofdstad te bombarderen is echter geen goed idee. Niet alleen door de scheve verhouding tussen doel en middel, maar ook omdat daarbij wellicht juist vooral de ratten de verwoestingsdans ontspringen.
Israël lijkt te denken dat hun bestaan in bijbels gebied het rechtvaardigt om ook bijbels tekeer te gaan. Beter gezegd: oudtestamentisch. Bij een gekregen klap niet de andere wang toekeren, maar, integendeel, verwoestend terugslaan. Volgens het principe ‘Dat is de enige taal die men hier verstaat’.
Tot op zekere hoogte kan men daar begrip voor hebben, maar de grenzen van dat begrip zijn in Gaza al sinds tijden overschreden. Vandaar dat Guinness-achtige sympathieverlies.
Net als het leven zelf nodigt het toneel in bijbels gebied uit tot het vallen in herhalingen, bijbelse citaten inclusief.
Zoals:
‘Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen’.
Intussen is daar, ver buiten bijbels gebied, een variant van ontstaan. En wel bij ons:
‘De zondigen werpen de meeste stenen’.
Bij ons hebben zich namelijk pro-Palestinademonstraties voorgedaan, met name bij universiteiten. Op zich iets waar ik blij mee ben: een teken dat studenten harten hebben.
Tijdens de demonstraties was ik zelf gewond en volgde ze daardoor nauwelijks. Maar inmiddels raak ik alsnog geïnformeerd.
Agenten die na het geven van herhaalde waarschuwingen hun werk deden, werden bekogeld met stenen, ‘Fascisten!’ en zelfs met ammoniak. Verwoestingen alom. Gedrag dat doet denken aan…
Het past wel in een herhalingenfestival, die ene spreuk, niet uit de bijbel, maar op de muur van een wc:
‘Fighting for peace is like fucking for virginity’.
TERZIJDE
– Ik wist niet dat ze bestonden: richtlijnen die (alleen sommige?) legers hanteren inzake hoeveel burgerslachtoffers het mag kosten om bepaalde tegenstanders te elimineren.
Volgens het tijdschrift The Economist hanteerden de Amerikanen voor het elimineren van Saddam Hussein een verhouding van 30:1.
Het Israëlische IDF zou volgens dezelfde bron voor een junior Hamas-soldaat uitgaan van 20:1 en voor een senior-commandant 100:1.
– Voor het vangen van ratten moet je te rade gaan in Hamelen.
– Eerder op de site over Gaza.