‘Laatst zag ik een goeie film! Hoe heet-ie ook alweer? Het was met die ene acteur… Je weet wel, die laatst ook speelde met dinges…’
Films en acteurs waarvan je niet meer weet hoe ze heten, zijn (voor jezelf althans) het vergeten waard.
De titel van de laatste FilmTip van dit jaar weet ik nog precies:
The Tale of the Princess Kaguya ****
Zelfs al is deze film niet nieuw en wellicht ook niet overal te zien. Het is een Japanse tekenfilm uit de beroemde ‘stal’ van Studio Ghibli. Daar zag ik er een paar van, zoals het hoort in originele versie, met ondertitels.
Met name die van de befaamde Miyazaki vielen tegen. Niet alleen vanwege ‘dysneyficatie’ en vervreemdende westerse muzakjes. Aan dat laatste lijdt ‘Kaguya’ ook ietwat, aan het eind, maar verder is het een verademing na het voornaamste ‘gebrek’ van de andere. Die lijden onder een gebrek aan… leegte. Ze zijn te vol.
De Chinees Laozi zei het al 2500 jaar geleden:
‘Better stop short than fill to the brim’.
(Al sprak hij dan geen Engels).
Volgens de Chinezen moet er voldoende ruimte zijn voor de ‘qi‘, de levensenergie, om te kunnen bewegen. Dat zie je ook in de oude Chinese en Japanse kunst. Daarin is vaak veel ruimte.
Het lijkt wel of daar tegenwoordig moed voor nodig is. Alles wordt gevuld, to the brim. Niet alleen visueel. ‘Oortjes’ alom.
Het gevolg: verstikking van de qi.
Toonbeeld van hoe het ‘moet’: het juweel Father and Daughter van Michael Dudok de Wit, de Oscarwinnaar die inmiddels ook werd gerekruteerd door Ghibli. Resultaat: The Red Turtle.
Kaguya bevindt zich ergens halverwege die twee.
De Film van het Jaar
Daarover heb ik geen enkele twijfel.
And the winner is….
Upon Entry *****
Terzijde
– Nog een topper van dit jaar en ook (deels) een tekenfilm:
Eternal Spring *****
– De nieuwste (en laatste?) Miyazaki is net uit: The Boy and The Heron.