‘Oekraïnia’, wat is dat? ‘Oekraïne Varia’, een soort Cacciucco. Van alles wat, net als de Joostiania.
In het afgelopen jaar zijn er al eerdere Oekraïnia verschenen, maar dan onder andere namen. Wellicht onbewust in de hoop dat het hier ging om een onwaarschijnlijke nachtmerrie die ‘dus’ snel voorbij zou zijn.
Inmiddels lijkt die hoop ijdel. Vladimir P. mag dan een doodlopende weg zijn ingeslagen, vooralsnog gaat het einde van die weg verscholen in kruitdampen en sneeuwjachten. Terwijl hijzelf, in zijn bruidstaart-interieurs, geen van de steken voelt van het wespennest waarin hij anderen gestoken heeft. Noch de kou aan de nu goeddeels bevroren fronten.
Ondertussen rillen, naast de soldaten, ook steeds meer Oekraïense burgers. Wat kon ik daar aan doen? Iets sturen dat toch verwarmt, terwijl de verwarming het niet doet.
Ik ken welgeteld maar één Oekraïner die nog in Oekraïne is. In Kyiv.
Ik stuurde hem dit:
I don’t know whether it helps, but I think about Ukraine all the time. And, as you can see watching this picture, I am not the only one in Holland.
I look forward to the day when we can come to Kyiv, to treat you to a dinner celebrating the Ukranian victory.
In the meantime I have this vision:
I see a huge snowfield in Siberia. In the middle a tiny dot. When the drone camera zooms in, you can see who it is: it is the pathetic little Russian president. In his underpants.
Binnen de kortste keren kwam er terug:
en daarna nog
Aan de korte kant, dat wel, maar ik vond het al een wonder dát er iets kwam. Bovendien leek het erop te wijzen dat ook alleen letters iets aan verwarming kunnen doen.
Ondertussen zit ik hier maar te hopen dat dat overwinningsdiner er inderdaad komt. Voorlopig ziet het er naar uit dat dat nog lang kan gaan duren.
– Het Russische tsaartje kan niet meer terug en Oekraïne wil alles terug dat hij van hen heeft afgepakt. Dat laatste is uiteraard verdedigbaar in principe, maar wellicht niet in de praktijk. Mogelijk moeten sommige russofiele gebieden aan de Russen worden gelaten, daar waar gemonitorde volksraadplegingen uitwijzen dat er een overgrote meerderheid voor is. De Krim voorop.
– ‘Whatever it takes’
Dat is de toverspreuk die inmiddels meermaals rust heeft gebracht in tijden van (dreigende) financiële crisis. Daarmee geven machtige instellingen aan dat hun steun onbeperkt zal zijn, waardoor de minder machtigen niet zullen bezwijken. Alleen al het uitspreken van die intentie kan voldoende zijn om te voorkomen dat de beloofde steun ook daadwerkelijk moet worden gegeven.
Dezelfde spreuk moet in stelling worden gebracht inzake Oekraïne. Daarbij moet duidelijk zijn dat die steun zich niet zal beperken tot materieel, maar, mocht Rusland de overhand krijgen, dat dan zelfs tot een interventie zal worden overgegaan. Met alle mogelijke gevolgen van dien. Zodat in elk geval één ding duidelijk wordt: een Russische overwinning is geen optie.
– Ook moet onwrikbaar zijn dat overeenstemming wordt bereikt inzake herstelbetalingen door de agressor.
Daarvoor zullen wellicht de energieleveranties vanuit Rusland weer moeten worden hervat, waarbij de opbrengsten grotendeels direct naar Oekraïne gaan totdat aan de betalingsplicht is voldaan.
Zolang dit scenario niet meer is dan ‘wishful thinking‘, moeten de sancties maximaal worden gehandhaafd.
– ‘Landen met bloed aan de handen’, met name China en India, die schaamteloos profiteren door de import van Russische olie en gas met korting, moeten meer in de spotlights komen te staan.
– De indruk blijft bestaan dat de wereld in een crisis is gestort door de poging van één man om iets te doen aan zijn minderwaardigheidscomplex.
– Intussen blijft ook de Russische bewering kriebelen door het Westen te zijn bedrogen, omdat in 1990 beloofd zou zijn dat een verdere NAVO-expansie richting Rusland er niet zou komen.
– Los van eventueel bedrog is het de vraag of NAVO-expansie tot naast een (Russische) beer wijs beleid is. Theoretisch moet het kunnen: de NAVO is een defensiepact, een pact dat de leden moet beschermen tegen agressie door derden. Verder niet.
Maar het enige waar je bij een beer van op aan kunt is zijn onberekenbaarheid.
– De invasie van Oekraïne is dus het bewijs dat je als Russisch buurland wel/niet NAVO-lid moet zijn. Naar keuze.
– Wellicht hadden de Baltische staten, als zij geen NAVO-lid waren geweest, als meer hapklare brokjes nog hoger op de wensenlijst van het tsaartje gestaan.
– Organisaties hebben de neiging te willen voortbestaan, zelfs als de reden voor hun oprichting niet meer bestaat. Dat levert het gevaar op geforceerd op zoek te gaan naar nieuwe redenen van bestaan, een gevaar dat de NAVO een tijdlang bedreigde.
Dat gevaar is nu voorbij, dankzij één mannetje. Door hem is er weer ‘oud gevaar’ voldoende.
– Onder de gevaren voor Oekraïne aan de horizon:
1) de eventuele terugkeer als Amerikaans president van iemand die door zijn partijgenote Liz Cheney treffend wordt omschreven als ‘unfit for any office‘.
2) toenemende oorlogsmoeheid in landen die zelf geen oorlog voeren, maar wel Oekraïne ondersteunen.
In de strijd tegen het afkalven van publieke steun wordt er voortdurend op gehamerd dat Rusland moet worden bestreden omdat anders anderen (zelfs wij!) aan de beurt zouden kunnen komen. Die kans lijkt me vooralsnog nihil. Rusland heeft heus wel door dat het alleen met Oekraïne al teveel hooi op de bajonet heeft genomen.
Maar, los van gevaar voor onszelf, moet het lot van Oekraïne op zich al voldoende reden zijn voor steun. Het zomaar met geweld innemen van een buurland moet Anno Nu niet meer kunnen lukken.
Punt.
TERZIJDE
Waar geld is, is een weg.
Een Italiaan vertelde me over een verrassende sancties-omzeilende route: via Litouwen.
Paus Franciscus:
“Il Signore (…) illumini le menti di chi ha il potere di far tacere le armi e porre fine subito a questa guerra insensata!”
“Dat de Heer de geesten mag verlichten van wie de macht heeft de wapens te doen zwijgen en een direct einde te maken aan deze zinloze oorlog!”