Waar denk je aan bij Texas? Ehm… cowboylaarzen, olie, achterlijke wapen- en abortuswetten. En gehoorgangteisterend geknauw.
Het duurde lang voor ik doorhad dat een langspeelplaat in mijn kast, van Rachmaninoffs Tweede Pianoconcert, zowaar ook een Texaans tintje heeft. De solist is Van Cliburn. Zijn spel: gehoorgangstrelend.
Zó goed was het Texaanse toucher dat hij het zelfs flikte het Tsjaikovski Concours te winnen, in het hol van de leeuw. In Moskou. Maar niet nadat de muziekjury aan Ruslands politieke leider Chroesjtjov had gevraagd of Hij dat wel goedvond. Een even overtuigend teken van Cliburns kwaliteiten als van de Russische realiteit.
De solist van toen is niet meer, maar hij leeft voort in een pianoconcours dat zijn naam draagt. In Fort Worth, Texas. Winnaar dit jaar was Yunchan Lim, een Zuid-Koreaan. Een tengere gestalte in een onberispelijke smoking. Leeftijd: achttien jaar. Met zijn slotconcert veroverde hij de pianowereld stormenderhand, waarbij hij het prachtige, maar notoir moeilijke Derde Pianoconcert van Rachmaninoff ten gehore bracht.
Voor muzikale afkort-aficionados staat het bekend als ‘Rach 3’. Al eerder was op deze site juichend sprake van dit werk, in de uitvoering van het gestilettohakte fenomeen Yuja Wang.
En nu? Is Lims Rach 3 nóg superderlatief? Voor mij niet. Maar ik ben geen expert. Voor heel wat kenners blijkt Lim nu opeens de Nr.1. Een lid van de jury liet weten dat zij zich ook zelf aan Rach 3 had gewaagd, maar dat voortaan te laten. ‘Dat stuk is nu van Lim’, verklaarde ze.
En Wang dan? Laat ik me bij mijn voorkeur misschien verleiden door haar sexy outfit(s)? Nee, want meestal hoor ik haar kristallen Macau-versie zonder beeld.
(Beeld: sacha.nl)
Lims Cliburntriomf zag en hoorde ik pas net voor het eerst. Mijn indruk was daarbij: ‘knapper dan meeslepend’. Mogelijk moet ik ook hem vaker horen zonder te kijken.
Maar mét beeld was er wel degelijk een extra attractie bij: dirigente Marin Alsop. Het leek wel alsof ze zich als een moederkloek over ‘dat jongetje’ ontfermde waar ze zichtbaar van genoot. Keer op keer was het alsof ze letterlijk haar oor bij de jonge maestro te luisteren legde, verwonderend, genietend, en om hem zo goed mogelijk op te nemen in het geheel. Bij herhaling leunde ze daarbij tegen de vleugel aan. Alsof ze er daardoor nog sterker mee verbonden was.
Na het slot pinkte ze zelfs een traantje weg. En ik ook. Door haar.
*
Voor Lims prijsconcert, kijk hier.
Ook eerder in het concours mocht hij er zijn. Zoals hier.
Terzijde
‘Cool‘ en ‘shit‘ ontbreken niet in dit (vakkundig) pianistisch commentaar Made in Texas.
Eerder op de site over Yuja Wang: Klavierleeuwin.
Wang maakt als persoon, wellicht ook door haar outfits, eerder een uitgekookte indruk, terwijl Lim, althans bij de prijsuitreiking, lichtelijk autistisch oogde.
Voor wie nog onbekend is met de Engelse taal op z’n Texaans, meet Ross Perot.