– Ik memoreerde het onlangs nog: dat wij vroeger moppen tapten over hoe dom de Belgen waren…
De doodsteek voor dat al tijden tanende superioriteitsgevoel kwam onlangs definitief toen wij Nederlanders massaal naar onze zuiderburen trokken. En waarom? Omdat wij strengere regels hadden om verspreiding van het virus tegen te gaan dan zij. Daarop dachten we, slim als we zijn: ‘Als we elkaar niet in eigen land mogen besmetten, dan besmetten we elkaar bij hunnie. En hunnie erbij’.
Het moet voor de Belgen geweest zijn alsof ze een tsunami aan Hollanders op zich af zagen komen die eerst een test hadden gedaan. Een IQ-test dan wel te verstaan, waarbij degenen boven een bepaalde score niet mochten komen.
Nu hadden de Belgen al eerder door dat ons idee meer hersens te hebben dan zij berustte op het feit dat wij geen Belgen kenden, maar dat er zóveel van ons aan kwamen zetten verbaasde ook hen.
Terzijde
Daarbij slaagden ze er gelukkig wel in een behoorlijke hoeveelheid virale euro’s te incasseren, waarbij de baat de kost vooruitging: de komende, door ons veroorzaakte extra ziektekosten.
– Inmiddels zit Prik 3 er bij de meesten in. En wat nu? Wachten op de prikken 4, 5, 6 en zo verder?
Het is wellicht onrealistisch te hopen dat er ooit, wereldwijd, zo’n hoge ‘prikgraad’ kan worden bereikt dat er geen varianten ontstaan die weer door de mazen van het vaccinatienet kunnen glippen. Kortom, de hoop is op een variant die zowel dominant als mild is én heel besmettelijk, zodat de combinatie van prikken en besmettingen de pandemie kan uitdoven. Omikron, misschien?
Maar ook als de ellende daarmee voorbij zou zijn, dan nog moeten we bedenken wat we in het vervolg gaan doen. Bij toekomstige pandemieën.
Met een mier een goed gesprek hebben is moeilijk, maar als collectief zijn ze in staat tot grootse dingen. Ook een virus, een dingetje met een diameter van pakweg 0,00001 millimeter, heeft weinig te melden over zijn ‘grand design‘. Maar is het niet de ‘bedoeling’, althans de uitwerking van een pandemie te resulteren in een sanering binnen de soort van ‘gastheren’ waarvan het virus zich bedient? Het lijkt dan wel een foutje in de virus’strategie’ om voor zwakkere gastheren fataal te zijn, maar doorgaans blijven er nog voldoende over. De sterke, met name.
Sterk, echter, heeft in de huidige tijd meerdere gedaanten. De sterken ten opzichte van een virus zijn niet alleen meer degenen die hun weerstand van nature bezitten, maar de sterken van vandaag zijn ook de slimmen, zij die zich van slimme bewapening hebben voorzien. Door middel van vaccins.
– Onlangs hoorde ik een wappie beweren dat het niet-vaccineren helemaal geen probleem was, ook niet voor wappies die hun eigen resistentie te optimistisch hadden ingeschat. Nee, het probleem zou zijn de bezuinigingen in de zorg, waardoor er te weinig ziekenhuisbedden zijn.
Nu is het wellicht juist dat er in de zorg teveel bezuinigd is en dat er ruimte had moeten zijn voor een zekere ‘rek’, maar daarbij is het teveel gevraagd ook nog rekening te houden met ‘wappieïsme’, evenmin als met een eventuele hausse in de populariteit van Russisch roulette.
– De druk op de zorg baart grote zorgen. Vooral voor een nieuwe invulling van het begrip PTSS. In dit geval op te vatten als ‘Pandemie-Traumatisch Stress Syndroom’.
De bezetting van de ziekenhuisbedden is niet alleen iets cijfermatigs, waarbij een eventuele vermindering van de bezetting als gevolg van corona automatisch weer kan leiden tot een toename van het aantal ‘gewone’ patiënten. Na een te lange periode van te grote belasting kunnen zorgverleners opgebrand raken en daarmee, via extra belasting van de collega’s die nog overeind staan, de zorg doen instorten. Een domino-effect waarbij de stenen niet 1, 2, 3 weer overeind kunnen worden gezet.
Ook daarom zou, al vóór het zover is, overgegaan moeten worden tot een soort Code Zwart, waarbij bepaalde soorten patiënten voor opname worden uitgesloten. Te denken valt daarbij ten eerste aan niet-gevaccineerden, die hun eigen ziekenhuisopname hadden kunnen voorkomen, en vervolgens aan de allerzwaksten, zoals mensen boven een bepaalde leeftijd en mensen met bepaalde, zogeheten ‘onderliggende aandoeningen’.
De vraag is in hoeverre een dergelijke ‘darwinistische’ aanpak in de praktijk realiseerbaar is. Alleen al vanwege de te verwachten weerstand vanuit de achterban van degenen die op die manier van zorg worden uitgesloten.
‘Gewenst’ is zo’n scenario niet, maar misschien wel nodig. Iets moet er gebeuren, zodat het zorgsysteem in stand blijft en de maatschappij weer ‘open gaat’. Zowel bij de huidige pandemie als bij een volgende.
Terzijde
Zoals al eerder opgemerkt:
In elk geval is het redelijk dat ongevaccineerden, die genoeg (gratis) kansen hebben gekregen om coronazorg te voorkomen, die zorg zelf moeten betalen als hen die ooit wordt verstrekt.
Het PTSS-probleem ‘à la corona’ kan zich ook (gaan) voordoen bij politiemensen die te vaak worden ingezet.
Voordeel bij het pandemische nadeel: we zijn het al bijna vergeten, dat wat we niet zo lang geleden nog deden. Toen nog zonder hoop op een (gedeeltelijke) weg terug. Kijk hier.