Alwéér over corona?! Zijn we daar nu niet ‘klaar mee’?
Ja en nee. Het was de beste vondst van de tekstschrijver van minister Hugo de Jonge:
‘Wij zijn dan wel klaar met het virus, maar het virus is nog niet klaar met ons’.
Inmiddels lijken ze bij het kabinet, geheel in strijd met hun eigen stelling, de weg volledig kwijt. Lang heb ik ze gesteund, ook onder het motto ‘Doe het zelf maar beter’, maar inmiddels zijn ze mijn begrip ernstig ontzwabberd.
Ooit was ik op ’tournee’ met een stel dekhengsten. Eén daarvan werd soms gebruikt om te zien of een merrie ‘er klaar voor was’. Zo ja, dan werd de ’testhengst’ afgevoerd ten gunste van een andere. Dat kan je maar een heel beperkt aantal keren doen. In gefopte hengstenhersens gaat het dan namelijk ernstig vonken en al spoedig slaan de stoppen door.
Dat onze vrijheid ernstig wordt ingeperkt om de coronacrisis te bezweren, is terecht. Maar je moet ons geen worsten voorhouden en die telkens weer wegtrekken. Als er een leeuw losloopt kan je niet zeggen ‘Morgen mag je weer naar buiten’, maar wacht je eerst tot de dompteur het sein ‘leeuw meester’ geeft.
Intussen gloort er licht aan het einde van de tunnel, maar zou het weleens kunnen zijn dat, wanneer onze ogen al knipperend weer wennen aan dat licht, er een nieuwe tunnel zichtbaar wordt. Dichtbij, of ver weg. Een volgende pandemie, al of niet voortkomend uit die van nu, is alleen een kwestie van tijd. Hoe kunnen we het dan beter doen?
Het corona-estafettestokje.
De Corona Varia van een jaar geleden begonnen over een taboe:
De natuur heeft het van nature op de zwakkeren voorzien. Wij, mensen, proberen daar zo lang mogelijk zoveel mogelijk stokjes voor te steken. Maar misschien moeten we het nu met wat stokjes minder doen.
Dat lijkt op mensen opofferen ter ere van de economie. Een taboe. Maar ‘de economie’ is niet hetzelfde als ‘geld’. ‘De economie’ is vervlochten met ‘het bestaan’.
Een verwoeste economie = ellende.
Er wordt altijd gezegd dat de sterken solidair moeten zijn met de ouderen en zwakkeren. Maar je kan ook zeggen dat de ouderen, waaronder ikzelf, solidair moeten zijn met de jongeren.
Met dat ‘solidair zijn’ bedoelde ik ook de uiterste consequentie: dat wij, ouderen, zo nodig ons leven moet geven voor degenen die jonger zijn. En wanneer is dat nodig? Wanneer het zorgstelsel dreigt te bezwijken.
Zeker, dat stelsel was uit oud-Hollandse besparingsdrang te krap bemeten, maar je kan het ook niet eeuwig te ruim houden in afwachting van wat ooit weer komen gaat. Kortom, wellicht zal eerder moeten worden overgegaan op ‘Code Zwart’, waarbij er harde keuzes worden gemaakt over wie toegang krijgt tot welke zorg, zodat ook de ‘gewone’ zorg niet in het gedrang komt. De criteria daarvoor zullen dan moeten meebewegen al naar gelang de ernst van de situatie. Gecombineerd met het isoleren van risicogroepen moet zo een ineenstorting van het zorgstelsel worden voorkomen en kunnen lockdowns, met de bijbehorende sociale en economische schade, zoveel mogelijk worden vermeden.
Naar keuze verplicht:
het pompoenpittencoronabroodje, de coronatijgerbol…
In een artikel op de Engelstalige site BMC bespraken een aantal Nederlandse medische experts vorig jaar al de criteria voor toelating op de Intensive Care-afdelingen.
Ze onderscheiden daarin tussen de normale situatie en die in tijden van (covid)crisis. In gewone tijden vinden zij het stellen van harde leeftijdsgrenzen onjuist, aangezien dat geen recht doet aan het feit dat een fitte oudere een reëlere overlevingskans kan hebben dan een zwakke jongere.
Hoewel datzelfde ook kan gelden in tijden van corona, introduceren zij voor tijden van (covid)krapte op de IC’s het criterium ‘fair innings‘. Dat refereert aan een begrip uit de sport, te vertalen als ‘een speelbeurt met een alleszins redelijke duur’.
In klare taal: ‘Je hebt je tijd gehad’.
Klinkt pittig, snijdt hout.
Should we deny ICU admission to the elderly? Ethical considerations in times of COVID-19
De Corona Varia een jaar geleden.
TERZIJDE
In het BMC-artikel worden ouderen, bij wie de herstelkans afneemt, in het normale scenario gedefinieerd als mensen boven de zeventig. Voor in crisissituaties zien zij als ouderen die hun ‘fair innings‘ hebben gehad: de tachtigplussers.
Moeten ook grenzen worden getrokken op grond van BMI (= zwaarlijvigheid)?
Degenen die hun (vederlichte) Zin in Lol op de balans gooien, tegenover (loodzwaar) Lijden, hebben ook recht op een spuitje.
Zelf heb ik mijn eerste vaccinatie gehad. Opeens. Ik werd gebeld of ik het laatste restje van de dag wilde. AstraZeneca.
Een giga-fout van de overheid: het zaaien van wantrouwen inzake dit vaccin door een prikstop, met als oogst: wijdverbreide weigering ervan. De arts zuchtte hoorbaar achter haar kapje.
Haar diagnose inzake het kabinet: ‘Een dalende leercurve’.
Ik wees haar op mijn eerdere blogpost ‘Vaccinatievrijheid‘ en dat daar misschien nog een zin bij moest:
Wie elk risico compleet wil uitsluiten rest maar één ding: doodgaan.
