Een nieuwe site!
Maar waarom? De vorige site was zo ingewikkeld geworden dat ik hem zelf niet meer kon beheren. Toen dat ‘auto-beheer’ opeens per direct nodig bleek, kwam Cacciucco in één klap tot stilstand. Wat te doen? De oplossing die er kwam leest als een kerstverhaal. Dat duurde tot Pasen.
Er was eens een bankje…
(Heel) schuin voor de ingang naar ons trappenhuis staat een bankje. Erop zat vaak dezelfde man, steevast in dezelfde houding. Maar niet in hetzelfde weer: bij alle soorten weer, regen inclusief.
Wie was die man, wat deed-ie? Deed-ie eigenlijk wel wat? Was-ie dakloos, werkloos? Het leek erop.
We kregen contact. Sindsdien sloeg ik hem nog zelden over als ik langskwam. Alleen als Sjors te verdiept leek in zijn smartphone.
Vaak zag ik hem als ik terugkwam van hardlopen in het park. Hoewel dat harde lopen van mij wel meevalt. Wist ook Sjors, zo bleek.
‘Slechte tijd vandaag, Joost!’, zei hij een keer. Kennelijk had hij me ook zien vertrekken en al vaker aan timen gedaan. Natuurlijk, het kon verzonnen zijn, maar zo klonk het niet. Hij had me er trouwens eerder al fijntjes op gewezen dat het stretchen dat ik vóór het rennen deed, een eind van zijn bankje, nergens goed voor was. Modieuze onzin, hopeloos achterhaald.
Ondertussen abonneerde hij zich op de nieuwsbrief van Cacciucco en omgekeerd leerde ik meer over hem. Hij bleek helemaal niet dakloos en werkloos al evenmin. Verre van. Sjors is een computerwizard. Voor een ‘whizzkid’ is hij inmiddels te oud, maar verder niet. Hij hoort bij het soort wezens dat op een bankje beter gedijt dan op een kantoor. Maar wel werkt hij voor grote bedrijven die iedereen kent. Op zijn kaartje staat:
Senior Consultant
En die consultant… werd ook de mijne. Hij had al eens een kleine donatie gedaan aan de website en daarna nog eens een dubbel zo grote, als blijk van waardering voor het verhaal van Gerry. Maar nu kwam hij met de grootst mogelijke bijdrage die er maar mogelijk was: een nieuwe site.
Ik had een mail naar hem afgeschoten met de vraag of hij dacht dat mijn site kon worden omgebouwd. Hij dacht van wel, maar liet weten daar zelf geen tijd voor te hebben, iets dat ik ook niet had gesuggereerd. Maar voor ik het wist was hij al als een razende tekeer gegaan. Detail: ‘Ik heb ook al even snel een mini spider (een soort van kleine google, die jouw pagina’s uitleest) geschreven, (…)’
Een nieuwe site was daarmee nog lang niet klaar, maar hoe kon ik hem daarvoor belonen? Met geld, een berg exemplaren van Cacciucco, het boek? Sjors liet weten:
‘Hoi Joost, geld of spullen stel ik geen prijs op, van beiden heb ik meer dan genoeg ;)’
Geluk bij een ongeluk: Sjors had kerstvakantie. Verplicht. In die periode zetten grote bedrijven hun dure huurlingen ter besparing op non-actief. Maar ook daarna bleef Sjors wél-actief om de site een tweede leven te geven. Van het bankje kwam bij binnen.
Simpel bleek het niet, die digitale wedergeboorte, maar nu is hij er dus: Cacciucco.nl 2.0.
Sjors, bedankt!
TERZIJDE
Ik zie Sjors nooit meer op een bankje. De schuld van Cacciucco?
Sjors mag digitaal hoogbegaafd zijn, de mogelijk meest onmogelijke websitenaam ter wereld komt er nog steeds niet soepel uit.