L’Istrice – Het Stekelvarken
Jaap is een raadsel. Net als zijn naam. Een stekelvarken heet Jaap. Per definitie. Hoe dat zo gekomen is? Altijd zo geweest.
Maar we zien ‘m nooit. Hoe kan dat? We kennen iemand die daar wel het antwoord op weet. Iemand uit Utrecht. Ze redigeerde een boek van mij. Over Italië. Vanuit Utrecht.
In mijn boek had de Utrechtse door Jaaps identiteit een forse rode streep gezet. Stekelvarken. Streep, weg. In de kantlijn stond: ‘Komt in Italië niet voor’. Volgens de methode ‘Domtoren + Verrekijker = Wetenschap’. Zoiets moest het zijn geweest. Ze had er nog namelijk nog bijgezet wat Jaap dan wél was: ‘Egel’.
Nou ja. Van dichterbij mag Jaap dan een aanzienlijk exotischer indruk maken dan zo’n prikkelbolletje, ingeburgerd is-ie hier al sinds mensenheugenis. Lang werd gedacht dat het stekelvarken Italië bereikte als import-souvenir in de tijd van de Romeinen. Vanuit Afrika. Tegenwoordig wordt niet meer uitgesloten dat die stekels nog aanzienlijk autochtoner zijn.
Eén ding is zeker: Jaap is een joekel. Van zo’n twintig, dertig kilo. En eigenlijk is het zo gek nog niet dat we ‘m nooit zien. Bij ons dan. Wel elders. We zien ‘m vooral onderweg. In het donker.
Jaap hult zich namelijk graag in duisternis en gezien worden wil hij hooguit dáár: elders. Want Jaap… is een dief. Hij jat patatten, vlak onder ons slaapkamerraam. Al staat dat wagenwijd open, we horen: niets.
Het stekelvarken is een echte professional. Hij draagt een hele bos mikado-pennen met zich mee, die heel hard kunnen ratelen. Als-ie wil. Maar hij wil niet. Wanneer-ie werkt.
Jaap kan pittig knorren, maar houdt zich muisstil. Als toetje, na de piepers, maakt hij nog wat gaten in je gras, daar waar hij nog wat sappige worteltjes weet. En weg is-ie weer.
Soms vind je ’s ochtends nog één van zijn harde ‘haren’. Zwart met wit. Ze laten makkelijk los. Uit zijn eigen vel, dan wel te verstaan. Niet uit het jouwe, wanneer hij als een gigantisch speldenkussen op je afgekomen is. Ons is het nog niet gebeurd, maar de hond van de buren weet er alles van.
L’istrice, zo nodig offert hij zijn haren. Dus een échte Italiaan is het niet.
