La Farfalla – De Vlinder
Aan je verbazen over vlinders is niets nieuws. Het verbazingwekkende van dat verbazen is vooral dat het maar niet over wil gaan.
Hoe kan het ene uiterste overgaan in het andere? Hoe kan het minst luchtwaardige ontwerp van de ganse schepping ooit zo feestelijk door het luchtruim zweven? Hoe kunnen die kleine veelvraatjes je ooit nog tot vervoering brengen? Tot wanhoop, dat in elk geval. Naast al die blaadjes eten ze ook onze schaduw op.
Rups en vlinder, hun namen zeggen alles. Rups! Perfect. Midden in de roos. Als woord. Net zo goed als blubber. Een rups is gewoon helemaal rups. Honderd procent.
Maar ook ‘vlinder’ kan moeilijk beter. Vind maar eens iets lichters. Of komt dat nu omdat we bij het horen van dat woord er al meteen één voor ons zien?
Hoe dan ook, de vlinder begint pas met vlinderen op latere leeftijd. In een fase van het leven waarin wij ons verdiepen in de rollatorkeuze, lijkt hij juist te ontsnappen aan de zwaartekracht.
En dan, dan komt nog het meest ongelofelijke. Goed, dat een rups zich ontpopt tot vlinder, daaraan kan je wennen. Misschien. Door de macht der gewoonte. En omdat je eraan wennen wil.
Maar dat iets dat zó mooi geworden is, vervolgens weer overgaat tot het produceren van, van… een rups. Nee.
