L’Upupa – De Hop
Opeens is-ie er. L’upupa, de hop. Vorig jaar, op één april, dacht ik: ‘Dít zou zijn dag kunnen zijn. Moeten zijn’. En verdraaid, daar was-ie.
De hop hoort bij de raadselen der aarde, net als zijn naam die wil lijken op zijn conversatie. Daar maken ze wereldwijd overigens wel een potje van, maar daarin verschilt hij niet van bijvoorbeeld de mannenkip.
‘Kukeleku!’ ‘Chicchirichi!’ ‘Cocorico!’ Zo kraaien de Hollandse, de Italiaanse en de Franse hanen respectievelijk. Zeggen ze, schrijven ze. Sterker, de Britse zou je zelfs wekken met cock-a-doodle-doo! In Italië heb je daarnaast nog haantjes die weer iets heel anders zeggen: ‘Ciao!’
Kortom, verwarring alom. De hop, l’upupa, the hoopoe, allemaal interpretaties van hetzelfde geluid, dat eerder lijkt op pòh-pòh-pòh. Zonder ook maar de minste variatie in toonhoogte. Niente ♫, niks. Wellicht de minst muzikale vogel ter wereld. Vergeleken met de hop is een koekoek Mozart. Maar… als je zo mooi bent als de upupa, zo prachtig, dan heb je aan één noot op je zang al meer dan voldoende.
Het is een mysteriebeest. Schuw, snel, en veranderend van gedaante. Een beter beest is er niet voor de Metamorfosen, het beroemde boek van Ovidius. Daarin is de hop een koning die iets schandaligs op zijn geweten heeft, maar zijn verdiende loon ontvliegt. Opeens gaat hij er gevederd vandoor, compleet met opvouwbare kroon. Wie weet is dat de reden dat de hop in het Italiaanse volksgeloof als een sinistere kracht wordt gezien.
Zeker is dat de hop alles van een tovervogel heeft. Hij vertedert niet meteen, zoals roodborst Robin. Een hop beneemt je de adem. Uit puur ontzag. Als er gevaar dreigt spreidt hij zijn prachtige kuif, razendsnel, en vouwt hem daarna weer in, maar rustiger, zoals een voorname Spaanse vrouw dat met haar waaier doet. Zwart en wit is-ie. En roestbruin, richting oranje. Zijn lange, scherpe snavel lichtgebogen. Alert kijkt hij in het rond en vliegt bij het minste of geringste op. Hoewel hij niet echt van vliegen lijkt te houden. Na een paar slagen stopt Hop er dan ook mee, totdat-ie daardoor zoveel hoogte verliest dat hij wel weer moet. En zo’n beroerd vliegtuig komt helemaal uit Afrika!
Eén seizoen broedde de hop naast de schoorsteen. Een heel nest vol hopjes. Nu zijn er diverse paren in de buurt. Een goed teken, de comeback van l’upupa. Hoe minder bestrijdingsmiddelen, hoe meer hoppen.
Maar hoe vaak-ie ook back mag komen, op de foto wil-ie niet. Nooit. En als deze polderpaparazzo hem héél soms weet te verrassen, verrast-ie je terug. Dan blijkt pas dat-ie wel degelijk meer te zeggen heeft dan zijn standaardbericht. Sterker, hij kan iets dat niemand kan. Zachtjes schreeuwen.
