Il Gruccione – De Bijeneter
Wat moesten vogels zonder de mens? Nou ja, echt missen zouden ze ons niet. Maar we zijn wel handig. Niet voor de ‘vetbol-charitas’. Althans, vogels in een paradijs als dit snappen dat soort dingen niet. Ze vliegen aan al die goede bedoelingen links en rechts voorbij. Logisch, de natuur biedt genoeg.
Maar wat biedt de natuur de vogel niet? De draad. Die van de elektriciteit of van de telefoon. Allebei goed. Geweldig. Opeens heb je, midden in het landschap, een rustpunt van waaraf je alles kan bekijken. Wie eraan komt en wat er zoal te eten valt. In de lucht en op de grond.
Echte draadjagers doen aan de duikvlucht. Niet dat eindeloze zwaluwenachtervolgingswerk. Nee, in seconden is het gepiept. Of niet. Daarna weer lekker zitten. Een echte draadfan is de steenuil. Voor het grondwerk. Solo.
Voor de luchtshow verschijnt de bijeneter op de draad. Zelden alleen.
Meestal samen.
Alleen al omdat ze zoveel hebben te vertellen, lijkt het wel. Af en toe duikt er één naar beneden, verschalkt een zoemend hapje en keert terug naar zijn draadgesprek. Zo druk is-ie daar aan de kwebbel dat je je bijna afvraagt waar het eigenlijk om gaat. Net zoals bij sommige mensen niet duidelijk is of ze kletsen onder het werk of gewoon wat doen tijdens de babbel.
Hij is mooi, il gruccione, prachtig. Een fraai gekleurde F16.
Extra bij een looping: turquoise .
Ook qua menu is-ie verbluffend: bijen, wespen, van alles dat zich niet zonder steek gewonnen geeft. Niet dat al dat venijn hem helemaal niets doet. Het liefst heeft hij dan ook beestjes die van hun wapens zijn ontdaan. Daarom probeert hij eerst de angel uit zijn prooi te slaan. En waartegen? Tegen de draad.
De draad. Nee, de moderne mens kan bij de bijeneter geen kwaad meer doen. Hoewel, veel moderner moet die mens niet worden. Want: draadloos is waardeloos.
