Het is niet dat ik iemand zijn hele, halve, driekwart of wat voor gender dan ook zou willen misgunnen. Verre van dat. Maar in de praktijk blijk ik nog steeds vast te zitten aan m/v.
Zo was ik laatst bij een concert van klassieke muziek. Op zich is het al opmerkelijk dat een mens zoiets zou willen, want thuis kan je het allemaal hoestvrij horen in een uitvoering die je bevalt. Of zo’n prijzig live-concert je gaat bevallen moet je nog maar zien. En bovendien kan je er worden afgeleid door het visuele. Door rare neuzen, door obesitas en anorexia, maar ook door de uitmonstering van de heren en dames musici.
Vroeger werd die afleiding tot een minimum beperkt door uniformiteit. Iedereen had althans hetzelfde aan. Enige uitzondering, misschien, vaak: vrouwelijke solisten.
Tegenwoordig lijkt vaak het devies: ‘Als het maar zwart is’. Dat levert in de praktijk een even zwarte als bonte stoet aan uitdossingen op. Met name veel vrouwen (v) willen zich onderscheiden. Daarbij proberen ze soms ook creatief onder de zwarte regel uit te komen door gekleurde sieraden of lippenstift.
Eén Matthäus…
Mannen pakken het vaak saaier, eenvormiger aan. Althans, de mannelijke mannen.
Bij het concert van laatst vielen vooral twee dingen op. De eerste violiste had zich weliswaar aan ‘zwart’ gehouden, maar daarbij gekozen voor een glanzende, hyperstrakke broek. Was het leer? Hoe dan ook, ondanks het zwarte leidde het behoorlijk af. Maar ‘hartverwarmend’ was het wel.
In het midden, echter, stond iemand met de rug naar ons toe, een ’toetsenpersoon’. Die persoon was gekleed in iets van een onbestemde kleur. Een soort vaalgroen, dat maar niet kon besluiten of het groen wilde zijn. Bovendien droeg hij (m/v) schoeisel dat van achteren eerder geschikt leek voor de lagere regionen van de Himalaya.
Nu ben ik zelf de eerste die het belang van comfortabel en rugreddend schoeisel hoger stelt dan deftigheid. Maar toch bleek dat ik alsmaar fantaseerde over hoe dit toch zo gekomen was. Was het een bewuste keuze? Of was de koffer met concertkledij vlak voor het betreden van het Muziekgebouw in het IJ gevallen? Was-ie anders gestolen, of probeerde de mens in het midden, die niet echt dirigeerde, ons zo alsnog te laten weten dat hij (m/v) de leiding had?
En dat was niet alles. Ik betrapte mij erop – tegenwoordig moet je toch wel van betrappen spreken – dat ik me alsmaar zat af te vragen of diegene (m/v) nu een m was, of een v. En dat ik geen rust had voor ik wist hoe het zat. Degene in het midden liet dat namelijk in zoverre in het midden dat er van achteren een paardenstaartje kwispelde, terwijl ‘het’ aan de zijkant het hoofd geschoren had. Daardoor was ik in verwarring. Terwijl ik me bovendien afvroeg wat het me eigenlijk kon schelen. Voor de kwaliteit van de muziek maakte het geen mol uit, laat staan een kruis.
Maar ik hóórde die muziek nauwelijks meer, ten prooi aan klerendingen en m/v-onzekerheid.
Het was pauze. Er kwam nieuws (2x). Zo bleek ik niet alleen in mijn raadseldrift. Ook twee andere mannen bleken ermee bezig. Bovendien bleek er verschil in stand-, of beter, zitpunt. Zelf zat ik linksachter het mysterie, maar degenen die rechtsachter zaten wisten te melden dat het raadsel aan de rechterkant van het hoofd juist niet geschoren was. We stonden paf.
Pas na afloop van het concert zagen we haar van dichtbij. Eindelijk rust, de twijfel voorbij. Het was een ‘zij’. Of toch niet echt? Wilden die geschoren en ongeschoren kant ons vertellen dat ze geen m of v was, maar m-v? Iets ertussenin?
Geen idee. Het enige dat zeker was:
Maakte het iets uit? Geen mol.
En toch…
TERZIJDE
Een volgster (v) van de site, die in Zwitserland woont, stuurde laatst een mail met: ‘Je schrijft ergens ‘m/v’.
Mag dat bij jullie nog? Hier moet je schrijven: m/v/d, met de d van divers’.
Het is Matthäustijd. Daarover verscheen op deze site al eerder de blogpost Erbarme dich
en BACH TUSSEN DE RUÏNES.
Sieraden, lippenstift en Diepe Decolletés zouden voor uitvoerenden van de MP verboden moeten zijn.
Applaus mag, maar alleen door crucifictiefans.
Notre Dame
Zeker, Frankrijk telt tegenwoordig ook vele niet-katholieken. En toch was het alsof je het hart van een land in brand zag staan.
Hebben wij wel zoiets? De Ridderzaal, de Nieuwe Kerk, Madurodam?