Toen applaudisseerde hij wel…
Verhofstadt is een voormalig premier van België en tegenwoordig een vooraanstaand lid van het Europees parlement. In die hoedanigheid hield hij onlangs een memorabele toespraak over het huidige Italië.
Kennelijk is Guy inmiddels zo vaak in Italië geweest dat hij meende zijn speech in het Italiaans te kunnen en moeten afsteken.
Het moet gezegd, dat ging hem heel behoorlijk af. Maar niet goed genoeg. Wellicht had de spreker bedacht dat zijn woorden extra kracht zouden krijgen als hij die zou uitspreken in de taal van het mammaland, ook omdat veel Italianen geen andere taal machtig zijn.
Op zich was die gedachte niet verkeerd. Maar zo werkte het naar mijn gevoel niet uit. Het probleem was dat Guy kleine foutjes maakte. Weliswaar was zijn Italiaanse voordracht veel beter dan wat de meeste Italianen in het Engels voor elkaar zouden krijgen, maar ik voelde het misprijzen vanuit De Laars al omhoog komen. Fnuikend was daarbij niet in het minst dat Guy de naam van de Italiaanse premier, die zich onder zijn gehoor bevond en die hij direct aansprak, niet leek te weten. Althans, niet goed. Hij noemde hem alsmaar Conti, terwijl de man Conte heet. Dat lijkt voor Nederlandstalige oren een minimaal verschil, maar het komt over alsof iemand het heeft over Ajas of F.C.Bruggie. En dan gaat het ook nog eens over de, op papier, één na belangrijkste man van het land dat je bespreekt. Een dodelijk foutje van welgeteld één letter.
Maar wat had Verhofstadt te zeggen? In feite was het een combinatie van een openbare kastijding en een hartekreet. Qua opbouw had het iets van een sandwich, met boven en onder een laagje zacht wit brood en daartussenin een laag gemalen glas.
Heel wat van die hartekreet had ook uit mijn hart kunnen komen. Verhofstadt maakt melding van zijn verbondenheid met Italië en schetst met bijbehorende hartepijn in wat voor deplorabele toestand het land verkeert en door wat voor minkukels het (niet) wordt geregeerd.
Maar in de manier waarop hij dat doet lijkt hij nog wel meer een Nederlander dan ikzelf intussen ben. Rechter voor zijn raap kan bijna niet. Zeker, hij begint eerst over het glorieuze verleden van de zo rijke Italiaanse cultuur. Je ziet premier Conte en andere Italianen glimmen van trots, pronkend met de veren van hun verre voorvaderen. En Guy sluit af met een opsomming van illustere Italianen uit meer recente tijden. Een rijtje waar ook ik me zeker in kan vinden.
Maar in het tussenstuk laat hij Italië met premier en al – ‘U, marionet!’ – alle hoeken van het parlement zien. Een ongehoorde afstraffing in het openbaar. ‘Openbaarder’ kan zo’n toespraak nauwelijks zijn. De hele wereld kan er kennis van nemen, al zullen er zelfs lezers zijn van Cacciucco.nl die voor het eerst horen van Verhofstadts meppartij.
Eten verbroedert: bij de Internationale School voor de Italiaanse keuken ziet het er nog harmonieus uit.
Luchtte zijn meedogenloze ontboezeming hem op? Vast wel. Maar wat levert het op aan substantieels? Een averechts effect, vrees ik. Guy mag dan vaak genoeg in Italië zijn geweest om zo’n verhaal te kunnen houden, maar niet vaak genoeg om te weten dat je zo’n verhaal in Italië niet kán houden.
‘We zijn hier toch in Straatsburg?’, zou hij daarop kunnen zeggen, maar daar gaat het niet om. Een dergelijke publieke oorwassing wekt in het land waar het over gaat vooral weerzin op en duwt ook Italianen die nog niet zover waren in de richting van wat wel ‘populistisch nationalisme’ wordt genoemd. Een kant die Italië al eens eerder is opgegaan.
Ter controle liet ik een weldenkende Italiaan los op Guy’s discours. Mijn vrees bleek gegrond. Niet dat de weldenkende Italiaan instant veranderde in een schuimbekkende nationalist, maar het basisgevoel was overduidelijk. Hij voelde zich ernstig geschoffeerd door deze vernederingsshow. Zelfs ik voelde het, plaatsvervangend, een beetje.
‘Maar’, hoor ik in gedachten Verhofstadt vertwijfeld roepen, ‘kan je Italianen dan nooit de waarheid zeggen?!’
Nee, Guy, dat kan inderdaad niet. Zeker niet zo. En als je niets zegt, verbetert er óók niets.
Is dat dan niet gekmakend? Absoluut.
TERZIJDE
Ook gekmakend: dat Verhofstadt in Straatsburg was (en niet in Brussel).
Het even absurde als verkwistende heen-en-weer-gesleep met het Europees parlement geeft het bekritiseren van Italië vanuit Straatsburg een holle klank.
De enige link naar de integrale weergave van de toespraak vond ik hier. (Dan krijg je er wel eerst reclame bij en ondertiteling in het Engels).
Onder ons gezegd: dat de huidige premier Conte niet meer is dan een marionet klopt wel. Aan de touwtjes van een pitbull en een padvinder.
Zie inzake ‘België in Toscane’ Cacciucco, het boek p.229 e.v.
Even rillen: volgens de Volkskrant werkt Steve Bannon, ex-adviseur van Donald Trump, aan een opleidingscentrum vanuit populistisch nationalistisch perspectief. Te vestigen in een voormalig kloostercomplex niet ver van Rome.
(Laat God dit zomaar gebeuren, of grijpt Hij in?)
Een nieuw boek onthult dat de ‘homodichtheid’ in het Vaticaan heel hoog is.
Ik kan daar nog een onthulling bijdoen: in een bijenkorf zitten veel bijen.
Zie ook: Cacciucco, het boek p.50-52.
(Ik weet het: het is tegenwoordig ‘hartenkreet’ en ‘hartenpijn’, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen die ennen er tussen te persen).