Zomaar wat flarden van wat wél gebeurde:
– Zomer 2018: de Nederlandse Jeugdzorg kan het werk niet meer aan.
– AT5: ‘… de 17-jarige verdachte die ter plaatse werd aangehouden. Zijn 18-jarige vriendin werd later ook aangehouden in de zaak. De twee hebben een eenjarig zoontje dat nu bij een familielid verblijft‘.
– Eerder, hier vlakbij op straat, zag ik een moeder die tegen haar zoontje de gedenkwaardige woorden sprak:
‘Als je nog één keer die scheur opentrekt, dan draai ik je kop d’r af!’
Goed, je kan zeggen: ‘Kinderen houden van duidelijkheid en in Nederland krijgen kinderen daar nogal eens te weinig van’. Maar toch. (Stil was-ie wel).
Vorige week leerde ik dat er zoiets bestaat als ‘Compassietraining’. En dat terwijl ik dacht dat compassie iets is dat je hebt, of niet. Maar daarmee was nog geen eind gekomen aan mijn onwetendheid. Niet alleen kan je ook les krijgen in compassie krijgen met jezelf, er bestaat zowaar een opleiding om Compassietraining te kunnen geven. Compleet met diploma, stel ik me zo voor.
Italië, detail.
We hebben in Nederland examens en keuringen voor dit en voor dat, voor zus en voor zo. Voordat je met de auto de openbare weg op mag, moet je eerst rijexamen doen. Maar voor het allerbelangrijkste dat een mens in zijn leven kan doen, een nieuw mens op de wereld zetten, bestaat er geen enkele eis.
Ik sprak een schat van een man. Samen met zijn vrouw heeft hij al vijf pleegkinderen opgevangen, uit natuurlijke compassie. Maar nu zijn ze aan hun limiet. Meer energie hebben ze niet, om ellende te verzachten die er eigenlijk niet had moeten zijn.
Ik vroeg hem: ‘Zou er eigenlijk een ‘ouderexamen’ moeten bestaan?’
Hij zei: ‘Absoluut’.
