‘!!!’
Eerst even iets bekennen. Het gaat hier over een product en waar producten zijn is geld. Of, als het product nieuw is zoals bij Mondino, dan gaat dat geld er hopelijk ooit komen. Daarbij kan het helpen als er over dat product geschreven wordt. En nu komt het: ik zou er niet over schrijven als één van de jonge honden achter dit product mij daar niet een monster van had voorgezet.
Is dat in de haak? Volgens mij wel. Sterker, de lezer dit onthouden alleen omdat ik er toevallig via zo’n jonge hond weet van heb, dat zou pas een zonde zijn.
Genoeg gebiecht. Wat is Mondino? Het is een drank, een Beiers bitter. Zelf kondigen ze het aan als een ‘amaro bavarese‘. Een soort Italiaan in lederhosen. Het originele recept hebben ze over de Alpen heen gepiekeld en aangevuld met lokale ingrediënten uit de buurt. Die buurt is de Chiemgauer Alpen, in het zuidoosten van Beieren.
Zoals het bij een bitter betaamt gaan ze ons niet alle details aan onze neus hangen, maar de belangrijkste ingrediënten zijn bittere sinaasappels, rabarber en gele gentiaan. Alles ‘bio’.
Het resultaat is verbluffend. De meeste bitters zijn bitters voor bitterdrinkers, maar Mondino smaakt als een bitter voor iedereen. In het Woordenboek voor de Italiaanse keuken omschrijf ik zwaardvis als ‘vis voor vleeseters’. Sommige landrotten krijg je nu eenmaal niet het water in, tot het zelfs voor hen onweerstaanbaar blijkt. Net zo grensoverschrijdend smaakt Mondino. Zeker, als bitter is-ie bitter, maar niet té. Bitterzoet, maar niet té zoet. Ook zeker, er zit alcohol in, maar voor bitterse begrippen weinig. Mondino is in één woord elegant.
Blijf er maar eens vanaf…
Nu bestaan er, zoals bekend, op deze aarde twee soorten mensen: pure mensen en cocktailmensen. Zelf zou ik Mondino alleen gekoeld en puur drinken, maar er bestaat ook al een rijtje cocktailvarianten voor.
Eén ding is zeker: als dit geen wereldhit wordt, dan ben ik een rabarber.
Alcohol
Campari: ca.25% / Mondino: 18%