‘Nunspeet?!’
‘Ja, Nunspeet’.
We moesten even ons huis uit vanwege het leggen van een nieuwe vloer. Maar dat leverde wel meteen een hele potpourri aan nieuwe ervaringen op, waarbij en passant nog wat oudere vooroordelen op de proef werden gesteld:
– We zijn er gelegerd in ‘NH Hotel Sparrenhorst’. Klinkt misschien niet als een droomadres, maar er is weinig mis mee. Het heeft prima personeel, goede kamers en eten kan je er meer dan behoorlijk.
– In het hotel blijkt een grote happening aan de gang van reisorganisatie ‘Sunweb’. Veel jonge vrouwen en opvallend weinig jonge mannen worden er klaar gestoomd als reisleiders voor het nieuwe seizoen.
Zelf kennen wij Sunweb van het opvallend lelijke logo en de bijpassend goedkoper dan goedkope aanbiedingen op de tramhokjes in Amsterdam. Maar de hele troep maakt een prima indruk en is aanstekelijk positief en enthousiast. Zijn er zoveel vrouwen omdat vrouwen dit werk nu eenmaal beter kunnen? ‘Nee’, zegt één van de teamleidsters, ‘mannen worden zelfs beter gewaardeerd. Maar ze melden zich minder aan. Reisleiden is nu eenmaal een meisjesdroom…’ We spreken één van die meisjes, voorbestemd voor een seizoen op Kreta. Ze moet nog achttien worden. Is ze wel klaar voor zo’n sprong in het diepe? Onwillekeurig dwalen mijn gedachten af naar de wederwaardigheden van een medewerkster van De Alarmcentrale…
– Op het menu van het hotel: Doperwtensoep. Je denkt: ‘Een manier om erwtensoep duurder te verkopen’. Maar zo duur is-ie niet. Wel verbluffend goed en anders.
Doperwtensoep à la Sparrenhorst
– Het hotel en daarmee het restaurant doen mee aan ‘Earth Hour’. De meeste lichten gaan uit en er komen (heel kleine) kaarsjes op tafel. Romantisch en ronduit avontuurlijk terwijl je in de weer bent met peper en zout.
– Het hotel beschikt zowaar over een echt theater en biedt ter gelegenheid van Earth Hour een rampenfilm aan waarin de aarde vrijwel(?) ten onder gaat. Als om te illustreren wat er had kunnen gebeuren als we niet op die kaarsjes waren overgegaan.
We zijn van goede wil, maar het einde van de wereld halen we niet. Na verloop van tijd blijkt er zo’n terminale rampenmoeheid op te treden dat je er slaap van krijgt.
– Ons eigen mini-rampje hebben we trouwens al gehad. Zo duw ik een rolstoel over de markt van Nunspeet, met daarin mijn reisgezellin met een gebroken been. Maar daarmee vallen we in het straatbeeld niet echt op. Daarin figureren meer mensen zijn waarmee iets niet goed is. We passeren een kerk met een ernstig benauwende uitstraling.
Tijd voor koffie in uitspanning ‘Uniek’, alwaar werk wordt geboden aan mensen met een beperking. De wachttijd blijkt er echter vrijwel onbeperkt. Aan de twee tafeltjes naast ons wacht men al bijna een uur op het bestelde eten. In de keuken ‘is iets misgegaan’, zo meldt een medewerker.
Uniek
Als het bestelde uiteindelijk ter tafel komt, wordt, honger of niet, aan beide tafels toch eerst gebeden. Wie weet ook voor een snellere bediening, maar het doet je je realiseren dat op zijn minst het dank zeggen voor het feit dat je te eten hebt ook buiten de Veluwe wel weer zou mogen worden ingevoerd.
– Terug in het hotel treffen we een jong stel dat op het punt staat een jaar lang door Europa te gaan varen met een bootje. Terwijl hun werk gewoon doorgaat. De nieuwe tijd. Hun werk? Het verbeteren van de vindbaarheid van websites. Aha! Pieter bekijkt op zijn smartphone Cacciucco.nl.
‘Hm’, zegt hij, ‘niet echt smartphonevriendelijk’. En dat nog los van de moeilijkste sitenaam die er maar bestaat…
Dus Nunspeet? Daar heb je nog eens wat aan.
N.B.
Nunspeet was de locatie van een toevluchtsoord in beide wereldoorlogen. In de eerste voor Belgische vluchtelingen, in de tweede voor onderduikers.