Dat Italianen veel belang hechten aan il destino is geen nieuws. Veel, zo niet alles, komt door de spelingen van het lot.
Zeggen ze. Hoe dan ook, zeker is dat ons vliegtuig richting Nederland niet landde na ruim anderhalf uur, maar na bijna dertig.
Ook is zeker dat vertraging verbroedert. Het kan kort of lang duren, tegenwoordig steeds langer, maar op een gegeven moment breek je heen door alle ‘oortjes’ en de koptelefoons. Zo spreek je nog eens iemand.
En wie spraken wij? Een fotomodel. Zelfs meer dan foto- … Hij had net die dag opgetreden voor een reclamespot van een Italiaans modehuis.
Trendy. Engels op z’n Italiaans.
Hoe komt iemand aan zo’n baan? Bij hem ging dat als volgt. Je doet heel iets anders, maar je vriendin zegt: ‘Waarom stuur je niet eens je foto naar een bureau?’ Een week later was hij model. Zo simpel gaat dat. Tenminste, als je eruit ziet zoals hij. Verder hoef je er niets voor te doen. Het enige is dat je even camerabewust als -onbewust moet zijn. Je moet weten dat-ie er is en verder gewoon jezelf blijven. Niet dat je als jezelf de hele dag allerlei poses aan zou nemen, alleen gehuld in een onderbroek, maar toch.
En mocht je genoeg krijgen van zo’n onderbroekendag, dan denk je gewoon even aan het honorarium.
Ehm… microklimaat?
Ondertussen gingen wij, gestrande passagiers, op weg naar ons ‘noodhotel’ en ik vertelde wat over Prato, de plaats waar het lot ons had gebracht. Prato is een textielstad, een confectiestad. In Prato worden kleren gemaakt die de mensen zo graag willen kopen omdat ze die modellen erin zien lopen.
Vroeger maakten Italianen die kleren, tegenwoordig zijn het vooral Chinezen. Ik ontmoette eens een Nederlandse confectieman die met hen zaken doet. Hij komt om de veertien dagen naar Prato. In zijn koffer steevast 9.999 euro aan contanten, het maximum waarmee je in de Unie grensoverschrijdend reizen mag. (Waarbij je je afvraagt: ‘En als hij nou nog 1 euro in zijn broekzak heeft, van het karretje van de supermarkt?’)
Het model weet er alles van: ‘Chinezen doen liefst alles contant’. Na een opdracht kreeg hij eens een envelop mee, met daarin zelfs meer dan het toegestane ‘grensbedrag’. Hoevéél meer dan die roemruchte 10.000 bleef onduidelijk. Maar de meeste opdrachten van modellen duren één dag. Of twee.
Niet lang geleden verbrandden in Prato zeven Chinese confectiewerkers in hun atelier. Ze sliepen er. De arbeidsomstandigheden in hun wereld zijn doorgaans duister. Er wordt gesproken van werkdagen van veertien uur en van ‘Weekend, wat is dat?’ Van inkomsten, bijvoorbeeld, tussen de veertig en zestig eurocent per genaaide broek.
Het is niet dat je dat mooie model zijn duizenden niet gunt, maar het lijkt nog schever dan de toren van Pisa. Italianen kijken er niet van op: het is gewoon een kwestie van il destino. Waar je geboren wordt. En hoe je eruit ziet.
P.S.
In Italië waren de ‘noodlot-experts’ er als de kippen bij: de ramp met vlucht MH17 toeval? Nee. Sterker, je kon er bijna op wachten. Zeventien geldt in Italië als een ongeluksgetal waar dertien nog onschuldig bij afsteekt. Dus van een vlucht MH17 krijgen ze sowieso al kippenvel. Maar er was meer: de Boeing maakte zijn eerste vlucht op 17 juli 1997 en stortte neer op 17 juli 2014, exact zeventien jaar later…