Op dat soort momenten waren ook de meest profane dingen altijd heilig, zoals het XL-paasei. XXL verpakt.
Maar de klad zit nu zelfs ook dáár in. Het bericht dat één op de vier Italianen dit jaar afziet van het traditionele giga-ei mag nieuws heten. Zelfs de colomba, de paasduif (een soort cake), moet eraan geloven.
Nou ja, je kan ook zeggen dat het glas niet voor een kwart leeg is, maar voor driekwart vol. Voor ons noorderlingen is het opvallende van zo’n bericht juist dat zo’n 75% van de Italianen zich dus wél aan ei en duif te buiten gaat. Voor de Italianen zelf, daarentegen, staat het ontbrekende kwart bijna gelijk aan Alarmfase 3.
Veel van de chocolade maxi-eieren die nog wel worden ‘gelegd’ zijn trouwens van het industriële soort. Niet zoals deze:
Paul de Bondt, Haagse top-chocolatier te… Pisa.
Hoe zou het trouwens zijn met de lammetjes? Nog steeds is voor bijna de helft van de Italianen Pasen zonder een paaslam ondenkbaar. Ei-duif-lam als onverbrekelijke drie-eenheid.
Frappant: uit een onderzoek van de landbouworganisatie Coldiretti blijkt dat slechts 3% van de Italianen bereid is buitenlands lamsvlees op tafel te zetten, terwijl in werkelijkheid meer dan de helft van dat soort vlees van elders komt. Die zalig-zijn-de-onwetenden-toestand kan voortduren zolang het land van herkomst niet op de verpakking hoeft te staan, zoals bij rundvlees.
‘Wij spúgen op Pasen!’
Het goede nieuws voor de lammeren is dat na Pasen de meeste Italianen hun verlekkerde blikken weer voor een heel jaar op iets anders richten. Conclusie? Houden ze er dus eigenlijk niet van? Eten velen het die ene keer alleen vanwege traditie en/of (bij)geloof?
N.B.
I.z. Paul de Bondt zie ook: Cacciucco (het boek), pag. 209
