Dat schreef ik in de inleiding van Cacciucco, het boek. Uiteraard durfde ik de man tegenover me niet te storen, om hem te vragen wat hem bezielde. Om te begrijpen waarom ik inkt gebruik voor het op papier zetten van zoiets als ‘Details uit Het Paradijs‘ en hij voor het onder zijn huid spuiten van beeltenissen des doods en duivels.
Het zou me niet verbazen als onder de tatoeages de doodshoofden het ruim winnen van de hartjes. Maar wat willen al die craniofielen daar toch mee? Als het is om indruk te maken, dan wil dat bij mij nooit lukken. Op mij komt het eerder over als kinderlijk dan als eng. Boven de zestien een beetje sneu. Ik moet dan ook telkens de neiging onderdrukken de schedelmensen in mijn buurt over hun bol te aaien en te vragen of ik iets voor ze kan doen. Bijna zoals bij Hell’s Angels en hun soortgenoten. Ik blijf ze zien als een soort deviante padvinders. Jongens die nu eenmaal toevallig beter zijn in leer dan in leren.
Laatst, in een winkel, stond een jongen achter de balie die er zó lief uitzag dat ik het gewoon deed. Ik vroeg wat hem bewogen had het T-shirt uit de kast te pakken dat hij aanhad. Dat shirt was niet recht-voor-z’n-raap, maar voor tweeërlei uitleg vatbaar. Je kon er een landschap in zien, maar ook een doodshoofd. Een beetje zoals rookwaren tegenwoordig zijn verpakt. Een genotsmiddel voorzien van een dreigende rouwrand.
De jongen achter de balie maakte er geen geheim van. Het T-shirt was niet zijn idee, maar van zijn vriendin. Zodat de klanten niet zouden denken dat ze een loopje konden nemen met die lieve jongen.
Wél angstaanjagend is de kreet ‘Roken is dodelijk‘ die op de tabakspakjes staat. Het doet namelijk vrezen dat de overheid niet kan denken. Alleen ‘zoveel roken dat het dodelijk is’, is dodelijk. Zo gesteld als de overheid het doet is wel overtuigend
‘Leven is dodelijk’.
Die verbondenheid van leven en dood was laatst verbluffend zichtbaar in één van de miniatuur houtsnijwerken die te zien waren in het Rijksmuseum. Het was het hoofd van Christus, maar dan zoals ik het nooit eerder zag. Aan de ene kant was Jezus afgebeeld in leven, aan de andere als doodshoofd.
En er was meer. Uit het hoofd piepte, ja wat? Een klein mannetje leek het wel. Ik deed navraag. Het bleek ‘Christus als Man van Smarten’.
Schedels, je hebt ze gestoffeerd en kaal. En soms zit er iets (heel) verrassends in.
*
N.B.
De tentoonstelling ‘Small Wonders’ is voorbij. Maar hier kan je er nog een paar zien.
*
TERZIJDE
Wat er zich onder het schedeldak van de Gokker-Killer in Las Vegas afspeelde is nog een mysterie. Zeker is dat er van een foto soms een klein detail blijft hangen. Een jonge vrouw werkt zich over iets heen om dekking te zoeken, daarbij gehinderd door iets dat ze zelfs in doodsnood vast blijft houden: haar telefoon.
RIP Eberhard van der Laan
Hij was:
Het beste argument voor de benoemde burgemeester.
