Als Obamafan zou je ‘m wel je hart mee willen geven, maar helaas, dat kan niet. We houden dat hart namelijk angstvallig vast, terwijl we ons schrap zetten bij het vooruitzicht van ‘Life With Donald’.
The View / Hotelkamer New York
Nog steeds zijn we niet bekomen van de schrik dat iemand van wie je dacht dat hij het onmogelijk kon worden het toch gaat worden. Alsof er eigenlijk geen verschil was tussen ‘Donald Duck for President’ of Donald T. Ondenkbaar. Maar kijk…
Oké, in Italië was er een precedent. Daar stemden mensen eerder in groten getale op een vergelijkbaar figuur in de persoon van Silvio Berlusconi. Maar dat was Italië. In Amerika zouden ze toch zeker wel iets wijzer zijn?
Hoewel, Donald is een extreem geval, maar hoeveel gekozen presidenten van de afgelopen decennia maakten bij hun verkiezing eigenlijk wél de indruk ‘presidentieel’ te zijn? Nixon, Carter, Reagan, Clinton, Bush Junior…. Wie daarvan stond er nu groots te stralen à la The Statue of Liberty? Niemand. Alleen Bush Senior had een zekere waardigheid die iets presidentieels had, daarin gesterkt door zijn minister van Buitenlandse zaken, de Texaanse heer James Baker. (Al klinkt ‘Texaanse heer’ dan onwaarschijnlijk, ze bestaan).
Kortom, het is vooral door het karikaturale van Donald dat we zo geschokt zijn, maar goed beschouwd was eigenlijk Obama de vreemdste eend in het Witte Huis. Als man met klasse, met stijl.
Wat blijft er over van zijn presidentschap, onder de streep? Je zou kunnen zeggen ‘Niet veel’, maar daarmee doe je hem tekort. Alleen al het feit dat hij door zijn stijl een president van Amerika was die daarmee respect afdwong, maakte hem waardevol. Net zoals de wereld nu al instabieler aanvoelt doordat zijn opvolger, en daarmee zijn land, minachting oproept en dus juist het tegendeel van respect.
De enige echte onvoldoende die Obama op zijn rapport heeft staan is zijn wellicht te zwakke Midden-Oostenbeleid. Maar in hoeverre kan dat hem worden aangerekend? In hoeverre moet dat niet op het conto geschreven worden van Bush Jr.? Door krachtdadig te laten optreden om zijn eigen zwakte te verhullen beperkte George de mogelijkheden voor zijn opvolger om nóg eens krachtdadig uit te pakken op het moment dat het wél had gemoeten. (Het zou mooi zijn – ik vrees utopisch mooi – als George zich voor zijn beleid ooit nog eens zou moeten verantwoorden voor een of ander tribunaal).
Maar pleit het rampzalige ‘beleid’ van Bush Jr. Obama wel vrij? Uit sympathie ben ik geneigd te willen zeggen van wel. Maar denkend aan de ramp met de Costa Concordia, die net nu zijn eerste ‘lustrum’ beleeft, neig ik weer naar ‘Nee’. Een kapitein moet op een bepaald moment doen wat gedaan moet worden. Klaar uit.
Ja, schepen… Wat is er Amerikaanser dan Mutiny on the Bounty? Wat gaat er gebeuren als de koers van de nieuwe president door teveel mensen aan boord van het schip Amerika als een gevaar wordt gezien?
Of gaat het meevallen? Bestaat er zoiets als ‘Hopen Met Samengeknepen Zitvlak’?
Ja, het bestaat. Ik doe het. Right now.
Nooit geweten:
Amerika had ooit een Nederlandstalige president:
Martin (Maarten) van Buren
1837-1841
(Succes had-ie niet).
Zie ook: