Ga naar www.flightradar24.com en klik vervolgens op het minnetje. Hoe vaker je klikt, hoe meer je onderkaak naar beneden zakt. En rond klik nummer acht, schat ik, komen je ogen uit hun kassen. Nou ja, een stukje. Zo niet, dan is het tijd voor een bezoek aan de opticien. Of je hebt een hart van steen. Want, natuurlijk, je weet wel dat er zoiets als ‘vliegverkeer’ bestaat, maar het totaalbeeld laat je niet onberoerd. Het is verbluffend of verbijsterend. Naar keuze.
Eenmaal weer wat bijgekomen, ontdek je dat ieder vliegtuigje op het scherm ‘klikbaar’ is. Vervolgens verschijnen de details van de vlucht, inclusief hoogte, snelheid en de tot dan toe gevolgde route. Zoiets is uitnodigend en het duurde dan ook niet lang tot ik het deed. Ik volgde haar een keer van A naar B. Mijn geliefde. Ik zag haar, in real time, het luchtruim kiezen. Klimmen, klimmen, suizen. Altitude: 7,847m / 8,001m. Speed: 756km/h / 794km/h. Hoger en hoger, sneller en sneller. Tot kruissnelheid en -hoogte. En ondertussen bewoog haar vliegtuigje op het scherm in alle rust over de wereldkaart. Hoewel haar wereld die dag niet verder dan Stockholm ging.
Altitude: 11,103m / 10,766m. Ze ging alweer dalen. Voortglijdend over het Zweedse landschap. Een keurig bochtje draaiend ter ere van de landingsbaan. Hij lag er kant-en-klaar. Hoewel, het weer was slecht. Altitude: 244m. Speed: 293km/h. Lager en lager. In gedachten zag ik het landingsgestel zich al gretig uitstrekken richting de natte baan. Ze was er bijna. Achter mijn beeldscherm trok ik, bij wijze van spreken, mijn veiligheidsgordel iets strakker aan. Achteraf weet ik niet tot hoe laag ze precies kwam, maar ik zag haar vliegtuigje doorschieten, op de plek van de landingsbaan. Mijn adem stokte. Was ze nog in de lucht, of niet? Zo real was real time nu ook weer niet dat ik daar in een split second antwoord op kreeg. Maar toen liep de hoogte weer op. Pffff! Weer klimmen. Voor een nieuwe poging.
Waarom het misging? De Zweden hadden een zuinig antwoord op de subjectieve vraag ‘Wanneer is het donker?’ Daarom hadden ze de landingslichten niet aangedaan. Waardoor de piloot op het laatste moment niet durfde.
Ehm…
Nóg een subjectieve vraag: ‘Wanneer is (figuurlijk) de maat vol?’ Bij Fransen, heb je het idee, nogal snel. Niet veel later moest ik zelf naar Italië. Maar in Frankrijk hadden de luchtverkeersleiders, zoals ze in Italië zeggen, ‘de armen gekruist’. Ze staakten. Voor mij geen probleem, dacht ik. Maar toen had ik het kaartje van Europa op Flightradar nog niet gezien.
Dus zaten we daar, op het vliegveld. Te wachten, te wachten. Maar soms baart een probleem iets moois.
Moraal: kies voor het volgen van zo’n vlucht geen geliefde.
(En ook niet iemand waarvan je hoopt…)
