Er bestaat een soort visje dat zich op het droge als een vis in het water voelt. Het is een visje met wereldwijd succes. Zijn familie bestaat al honderden miljoenen jaren. Geen idee? Nog één aanwijzing dan: hij háát e-readers.
Als je nu nog in het donker tast, dan doe je hetzelfde als hij. Want hij haat nog iets: licht. Hij is alleen actief in het donker en rent door je huis terwijl je slaapt. Het is een zilvervisje. Dat wil zeggen: misschien. Maar als je ‘m ziet, doordat je opeens het licht aandoet, zal je zeggen dat het er een is.
Echte zilvervisjes houden van slecht geventileerde, vochtige omgevingen. Door de moderne huizenbouw zie je ze steeds minder. Ook is het weinig waarschijnlijk dat het glimmende dingetje dat door je kamer sjeest een ‘ovenvisje’ is. Die neefjes van het echte zilvervisje houden van een uitgesproken warme habitat, het liefst met voorraadschuur. Zoals in de buurt van een bakkersoven.
Maar er bestaat nog een andere visjesvariant die beter geschikt is voor de meeste huizen van vandaag. We moeten dan ook vermoeden dat de jouwe ‘papiervisjes’ zijn, zoals die van mij. Echt lastige eters zijn het niet, maar papier gaat er wel héél goed in. Te goed. Ze eten zich een versuffing, nacht in, nacht uit. Helemaal als de kat van huis is.
Zelf zijn wij vaak weg, dus de populatie af en toe wat pletten wil niet lukken. Kortom, ons huis is een visjesparadijs. Natuurlijk, je moet ook andere levende wezens wat gunnen, maar toen van onze wereldkaart hele hoofdsteden begonnen te verdwijnen werd het toch tijd voor actie. Het punt is dat de visjes geen oog hebben voor kwaliteit, althans niet voor wat er gedrukt staat. Als ze nu gewoon gelukkig waren met alleen reclameblaadjes, dan wilde ik ze zelfs wel voeren. Maar nee, ze slaan toe zonder aanzien des inhouds. Religie, hoge cultuur, WC-papier, het maakt ze niet uit. Zo begon ik ook te vrezen voor de acquarellen die ik voor een vriend bewaar.
Daarom ging ik te rade bij een expert. Een leuke vrouw. Dat bleek alleen al door haar bewering dat visjes ‘gevoel voor humor hebben’. Een buitengewoon humoristisch idee voor iedereen die weleens een visje heeft gezien. Maar wellicht was het ook een opmaat voor de opwekkende suggestie die de expert in petto had: ‘If you can’t beat them, love them!’
Boodschap: zij zijn er al veel langer dan het verschijnsel mens, en de kans dat het verschijnsel ‘ik’ het verschijnsel ‘visjes’ gaat overleven is kleiner dan een mens bedenken kan. Kortom, geef je over en bekijk het positief.
Fijn, oké, knock out in de eerste ronde. En toch wilde ik me nog niet helemaal gewonnen geven.
‘Heeft u dan niet één idee waar ik iets mee kan?’ Nou ja, vooruit.
Men neme: een borrelglaasje en omwikkelt dat met… papier. Het geheel zet je vervolgens op de vloer, langs de plint. Die methode sluit aan bij de wetenschap dat een visje een zekere pleinvrees heeft. Maar nieuwsgierig is-ie wel. Het papier rond het glaasje doet hem niet direct aan het peuzelen, maar wel aan het klimmen slaan. Boven aangekomen kijkt en kukelt hij over de rand. The End.
Het werkt. Midden in de stad vang ik zo visjes bij bosjes. Op de meest luie, de minst nieuwsgierige en de meest intelligente na. Nou ja, het zij zo. Maar laatst kreeg ik opeens een fit. Die twee kisten! Hoe zou het daarmee zijn? Eén ervan stampvol postzegels, hun lievelingskost, en één met historische documenten.
De postzegels, goddank, er miste nog geen tandje aan. Maar in de geschiedenis zat een gat.
*
© Joost Overhoff