‘Misstanden in de triatlon‘, ronkten de koppen. Nu ook al daar, net als bij turnen en waar al niet.
Het is toch een schande!
Of niet?
Nee, eigenlijk niet. Niet als het erom gaat dat sporters door hun trainers over de rooie worden gejaagd.
Iets anders is het als trainers hun machtspositie misbruiken om zich te vergrijpen aan hun pupillen. Daarvoor mogen ze van mij in een spagaat op de evenwichtsbalk worden gespijkerd. Voor (extreem) veeleisend zijn, niet. Althans, als hun pupillen hun pupillen zijn omdat ze willen winnen. Helemaal als ze aan topsport willen doen.
Topsport is nu eenmaal een vorm van extremisme. Aangezien er ook anderen zijn die willen winnen, zal je extreem hard moeten trainen. En nóg extremer als je niet extreem getalenteerd bent. Maar dan moet je niet piepen als je trainer je over je grenzen dwingt. Anders ga je namelijk niet winnen.
Trouwens, waarschijnlijk ga je sowieso niet winnen. De kans is groot dat anderen getalenteerder zijn dan jij en je kunnen verslaan zonder over hun grenzen te gaan. Laat staan wanneer zij, al dan niet gepusht door hún trainers, er nog een schepje bovenop doen.
(ondanks horror-bijtwond)
Zelf doe ik aan hardlopen. Nou ja, hard… Iemand die hoorde dat ik er zo één ben, riep enthousiast: ‘Ja, grenzen verleggen!’
Grenzen verleggen? Ik niet. Daarvan, zie de geschiedenis, komt alleen maar narigheid. Je grenzen verkennen, en dan kennen, dat wel. En daar vervolgens binnen blijven. Vandaar dat iedereen mij altijd links en rechts voorbijgaat.
Het gif zit ‘m in de dosis. Eén glaasje melk gaat nog… Van andere dingen is het giftige al sneller voor te stellen, zoals op het hellende vlak van een horizontale evenwichtsbalk. Daarbij overdrijven leidt al gauw tot een mis-stand.
Triatlon is al een misstand om mee te beginnen. Alleen al het principe ervan, Zwemmen+Fietsen+Rennen, lijkt op het jonge neefje van anorexia.
Soms stel je je voor hoe een buitenaards wezen zou kijken als hij ons zag. Dat aardewezens aan zwemmen doen, dat zou hij nog wel kunnen begrijpen, dat we rennen ook. En fietsen vindt hij misschien fascinerend. Maar dat die tweebenigen met uitstaande flappen aan weerskanten van hun hoofd, nog druipend vanuit het water op fietsen springen, met schoenen er al op, en daarna nog een afstand gaan rennen die de eerste die het deed het leven kostte, nee.
Dan appt hij naar huis:
‘Ze zijn hier volslagen krankjorum!’
(Dat snappen ze in het hele universum)
En: ‘We kunnen met gemak onze grenzen verleggen naar hier, want ze zijn hier stapelgek’.
Dat er ook aardewezens zijn die de Tri-onderdelen korter doen, gaat niet helpen. En als hij beter zou kijken, zou hij zien dat er ook nog mensen zijn die alles zelfs nóg extremer doen. Alsof het wachten is op nog meer onderdelen. Zoals 10km zaklopen en de 20K huppelen, achterwaarts.
De succestrainers van gisteren zijn de schandaaltrainers van vandaag. Maar die van gisteren deden simpelweg wat er op dat moment van ze werd verwacht. Als dat nu anders is, dan hopelijk door het inzicht dat topsport niet gezond is.
Wij, mensen, kijken graag naar strijd, naar degene die lijdt. Maar degenen die al strijdend lijden hoeven dat helemaal niet te doen.
Als ze het toch willen, prima. Maar dan moeten ze niet klagen over degene die hen helpt (misschien) te winnen. Zeker niet met terugwerkende kracht.
Al eerder op deze site, onder meer: Omturnen.
TERZIJDE
Voor ouders die hun kinderen laten lijden ter ere van hun eigen ambitie staat in het hiernamaals een speciale opdracht klaar: een driedubbele triatlon. Dagelijks.