Il Leprotto – Het Haasje
Hij was nog jong. Dat zag je zo. Hij hupte nog moeiteloos tussen die spijlen door. De spijlen van het hek dat hem scheidde van luilekkerland: de moestuin van de buurvrouw. Bovendien vroeg ik me af of het er wel een was. Was het geen konijn? Konijnen en hazen zijn net paddestoelen. Als ze nog klein zijn, kan je je in ze vergissen. Althans ik.
Andersom leek het erop dat het haasje nog zo jong was dat ook hij zich vergissen kon. In dat ras van ons. Hij was het tegendeel van een angsthaas en dat terwijl hij toch juist van de Italiaanse mens zoveel te vrezen had: van de buurvrouw, die tussen haar groenten geen lange oren duldde. En nog meer van al die recepten alla lepre, voorop die met pappardelle. Of wist-ie, zag hij gewoon dat van mij geen kwaad te verwachten was?
Daar had-ie gelijk in, zelfs al zou ook ik een moord kunnen doen voor lintpasta met haas. Maar hij was zo mooi, zo roerend prachtig, dat ik me eerder afvroeg hoe ik met hem kon samenspannen. Door voor de buurvrouw verborgen te houden dat hij die verboden tuin betreden had. Zijn sporen uitwissen. Elke verdwenen wortel vervangen door een nieuwe.
Het haasje huppelde en sprong ondertussen heen en weer.
Op nog geen meter naast me bleef hij staan. Klein, maar niet piep-. Zijn ogen glansden groot. Of was het een meisje? Ook die zijn niet voor de poes. Zo gaat bij het ‘boksen’, dat hazen in het voorjaar doen, de strijd niet alleen tussen de mannetjes onderling. Ook de ‘moeren’ delen daarbij rake klappen uit. Vooral bij ongewenste intimiteiten. Of om te zien of-ie genoeg pit heeft, als papa-test. ‘Rammelaar’ heet zo’n liefdeskandidaat. Rare naam. Komt van ‘rammen’, zeggen ze, als omschrijving van de liefdesdaad. Klinkt niet romantisch. Maar ja, ‘rammer’ klinkt niet beter. Romeo dan maar? Trouwens, los van al het geboks is de selectiemethode van hazendames even simpel als effectief: net zo lang voor de hijgende Romeo’s uitrennen tot er één overblijft.
Ik keek naar het haasje voor mijn voeten. Zou hij (m/v) dit jaar al meedoen met dat spel? Voorlopig moest-ie nog wat groeien, zou je denken.
Daarvoor had il leprotto nu een ware schatkist ontdekt, een rauwkostparadijs. Maar zou het moment ooit komen? Dat-ie op de heenweg naar dat feest nog net tussen de spijlen past, maar terug niet meer?
Dan duw ik ‘m.
