Stilstaande klokken staan twee keer dag gelijk; bij mode duurt het alleen wat langer voor je weer bij de tijd bent. Een kwestie van geduld.
Laatst deed een Poolse stukadoor een bod op een relikwie dat hij bij mij zag staan: een oeroud rugzakje van het merk Fjällräven. Daarmee wilde hij zijn hipsterkennissen de ogen uitsteken, nu hele volksstammen opeens rondlopen met zo’n tasje.
Vandaag wreef ik mijn eigen ogen uit. Was het waar wat ik zag? Een jongen was de bus ingestapt en hield daarbij een stuk karton tegen de borst. Alsof hij de andere kant van dat karton aan het oog wilde onttrekken.
Maar gaandeweg de rit draaide hij het om en begon eraan verder te werken. De essentie stond er namelijk al op:
Germany
Berlin
Het moest waar zijn. Hij ging het doen, hij ging… liften. Het voelde alsof we terug waren gezet in de tijd.
Alleen het decor klopte niet. En de liftplek. En zijn bagage.
We reden over een splinternieuw stuk snelweg. Vroeger begon je in Amsterdam voor zijn bestemming met liften bij de toenmalige Renault-garage, naast het Amstelstation. Nu heeft dat weinig zin meer, nu de echte uitvalswegen veel verderop beginnen. Daarom nam hij eerst de bus, samen met zijn rolkoffer, een meer eigentijdse bagagevorm. Een beetje zoals de zwerver die me vroeg om geld ‘voor zijn beltegoed’.
Mijn hart ging open, maar ook weer een beetje dicht. Was dit een eerste voorzichtig teken van een lift-revival? Dat zou heel mooi zijn. We leven immers in een tijd waarin de mensen elkaar niet meer spreken, althans geen mensen waar je niet direct mee te maken hebt. Iedereen telecomt zich een versuffing, maar ziet de ander naast zich niet meer staan. Het is de tijd van De Grote Paradox: je kan je veelzijdiger informeren dan ooit, maar bijna niemand lijkt het te doen. Iedereen draait rond in hetzelfde kringetje. Vaak met bedopte oren.
Met andersgestemde anderen komen nog maar weinigen in contact, zoals dat vroeger gebeurde bij het liften. Als vanzelf. Goed, lifters en mensen die lifters mee namen zaten in zekere zin al op dezelfde golflengte, maar toch waren de verschillen vaak groot. En alleen al daardoor was het onderlinge contact zo heilzaam.
Delen? Graag!
Mijn hart sprong daarom op bij het zien van die bijna-lifter. Maar toch maakte ik me ook wat zorgen. Liften was ook vroeger nooit ontbloot van een zeker risico, maar nu…? We wensten hem succes.
Inmiddels is het donker. Waar zou hij zijn?
Zie ook:
Blog Nr.49 Liften