Aan de voorzijde zijn ze doorgaans uitgerust met anatomische welvingen die in ruime uitvoering vroeger wel werden omschreven als ‘vestibule’. Ook het tegendeel bestaat. Vermoedelijk doelde Godfried Bomans onder meer daarop, toen hij de vroegere voorliefde voor bontmantels toeschreef aan het feit dat daarin vaak niet meer schuilging dan ‘een beukennootje’.
Een apart onderwerp binnen deze materie is de fascinatie met de plek waar beide welvingen elkaar ontmoeten. In Italië lijkt het voor veel vrouwen een must de wereld op zijn minst een blik te bieden op Het Begin. Als startpunt van een vooralsnog virtuele, alvast visuele ontdekkingstocht. Zelfs als het decolleté daarvoor een wanhopige diepte moet bereiken.
Sterker nog, ik woonde ooit een conversatie bij met een Italiaanse kledingverkoopster. Uit haar woorden bleek dat een vrouw nooit haar licht onder de korenmaat moet zetten, al helemaal niet als zij door il Signore is begiftigd met een vorstelijk vervolg op de geboden ouverture. Bijna alsof je de ander dat ook niet mág onthouden.
Boven de Alpen wordt De Ouverture veel vaker verhuld. Daarvoor wordt niet zelden een beroep gedaan op textiele vondsten die ik zou willen omschrijven als ‘fludders’. Alsof men Het Begin niet wil tonen, maar wel wil bekronen. Met iets.
Vaak heeft dat ‘iets’ de vorm van een strik. Dat misschien niet toevallig rijmt op ‘frik’. En daarbij past wel weer dat de absolute koningin op dit gebied de IJzeren Dame was, Margaret Thatcher. Strikken zijn er in alle soorten en maten. Er bestaan zelfs strikken met pit, zozeer dat het geen echte fludders zijn. En het moet gezegd dat Margaret zelfs de meest frikkige strik met verve droeg.
Dat laatste ontbreekt er vaak aan bij de draagsters van een veel weker soort strikken, de échte fludders. In Italiaanse termen kan je ze niet beter omschrijven dan als pappardelle, een brede lintpasta die er vaak ook nog als te lang gekookt bijhangt.
Het meest wonderbaarlijke van de fludders is het hardnekkige ervan. Je zou verwachten dat ze nu toch al lang verdwenen zouden zijn, bij gebrek aan fluddervrouwen. Door natuurlijk verloop. Maar niets is minder waar.
Net zo, zijn er andere dingen waarvan je dacht dat we dat voorgoed achter ons hadden gelaten. Maar niet heus. Op deze site is wat dat betreft de zogeheten ‘kak-r‘ de revue gepasseerd. In plaats van plaats te maken voor een gewone, eerlijke r, is de kak-r echter aan een verbluffende opmars begonnen en komt nu ook uit kelen die niet bekakt zijn, maar wel zo klinken. Vooral bij vrouwen.
Bij mannen doet zich iets vergelijkbaars voor met een vreemd verschijnsel onder de naam ‘pochet’. Ooit was dat iets voor deftige heren. Oké, dat was toen. Anno Nu zou je toch zeggen dat je je als man onder de tachtig niet meer met zoiets zou willen/durven vertonen. Maar ziet! Het lijkt wel alsof er opeens een ware pochettenorgie is losgebarsten. Al dan niet verkeerd gevouwen, vaak in mislukte kleurstellingen, je ziet ze overal.
Nou ja, we kunnen er verder kort over zijn:
Een fludderdraagster = een fluddertaart.
&
Een pochettendrager = een tuttebel.
TERZIJDE
– Wat moet je dán met dat zakje dat ooit voor een pochet was bedoeld?
Ideaal voor visitekaartjes, tandenstokers…
– Protestmode
Eén van de redenen van het grote aantal Franse Gele Hesjes: bijna iedereen heeft er al een.
Wij moeten er vaak nog een kopen. Voor in de auto een prima idee. Maar één goede reden voor een demonstratie is er ook bij ons: de verhoging van het lage BTW-tarief. Dat in de eerdere plannen ook nog eens combineren met afschaffing van de dividendbelasting heeft veel van déja vu en France.