‘Mestreech’, zeggen ze er zelf. En ze voelen zich er verheven boven (alle) anderen. Toch?
Ik vraag het de eerste die ik zie, een nog jong specimen.
Hij zegt…: ‘Ja’.
En hij meent het.
‘Sjengen’, dat zijn mannelijke Maastrichtenaren. Maar de stad mag dan in het buitenland vooral bekend zijn van een Europees verdrag, met Schengen heeft het niets te maken. Veel mannelijke Maastrichtenaren hebben Sjeng als voornaam. Of beter: hadden. De klad zit erin. Neem de jonge sjeng die zich door zijn geboorteplaats boven ons verheven voelt, de eerste die we zagen. Hij heet… Mitchell.
De klad zit ook in een oude bioscoop,een stoffelijk overschot dat ontroert. Omdat het ons doet denken aan de Nuovo Cinema Paradiso. Naar de gelijknamige Italiaanse film, een van de mooiste aller tijden.
We flaneren langs de Maas, op weg naar het vermaarde Bonnefantenmuseum. Alleen wil de voordeur ervan niet makkelijk opengaan. Daar is ook een reden voor. Het museum is dicht. Het is maandag. Nou ja, dan maar het Maastricht Museum, verderop in de dure nieuwbouwbuurt Céramique, op het voormalige terrein van de aardewerkindustrie. Ook dicht. De meeste restaurants, óók dicht. Wij, uit de hoofdstad, zijn het niet meer gewend dat er iets dicht is. Zelfs met kerstmis, niets is bij ons nog heilig.
Dan maar de brug over. Pal voor de in Maastricht nog wel heilige Onze Lieve Vrouwenkerk heeft een politiebusje postgevat. Een goedgemutste wijkagent houdt erin kantoor. Hij bevestigt dat het in zijn stad best rustig is, zeker vergeleken met bij ons. Ook de drugsoverlast van ‘vroeger’ is grotendeels verleden tijd.
De agent blijkt bekend met Mokum. Hij zit namelijk ook bij de ME. Vanuit Maastricht?! Inderdaad. Maar niet alleen dat. Hij raadt ons ook een chic restaurant aan in onze stad waar wij nog nooit van hebben gehoord. Hij is een Maastrichtenaar zoals je ze verwacht. Tuk op goed eten en op chic. Zelfs de wijkagent.
Zo druk als in Amsterdam… De agent, in zijn kantoor op wielen, rilt bij de gedachte. Ook zijn eigen stad doet wel degelijk aan marketing, vertelt hij, maar dat mag niet zo’n uit de hand gelopen succes worden als ‘I amsterdam’.
Ah, er gebeurt toch iets, iets in een winkel. De portofoon pruttelt. Iemand heeft het assortiment van een Kruidvat benut om zijn haar te kammen…
Zelf wagen we ons aan ‘zuurvlees’, een lokale specialiteit. Klinkt een beetje zoals die kam, maar het smaakt beter. Het is runderdraadjesvlees, met kruidnagel, appelstroop en – hoe kom je erop? – ontbijtkoek. Onder meer.
We flaneren weer. Dat kan in Maastricht heel goed. En als we er zelf niet op komen, dan helpen ze je een handje:
Ook de Jekerbuurt blijkt het flaneren waard. We ontmoeten er twee non-nonnen die elk in een ander klooster wonen. Voormalige reli-bouw wordt ook hier omgetoverd tot appartementen. Of tot iets anders.
Dingend naar de titel ‘Mooiste Boekhandel ter Wereld’.
Een rasechte Limburger, maar dan uit de provincie, rijdt ons in een klein lijnbusje naar de Sint-Pietersberg. (Nou ja, berg…) Hij is de hemel te rijk en praat honderduit. Eerder deed hij nachtwerk bij DHL. Daar ging hij kapot aan. Nu kart hij vrolijk wat in het rond. Muziekje erbij…
Eerder hoorden we al eens dat de Maastrichtenaar zijn superioriteitsgevoel nog het meest laat voelen ten laste van de Limburgers aan wie de eer om in Mestreech te worden geboren voorbij is gegaan.
De chauffeur heeft er geen last van. Al was het alleen maar omdat de sjengenspoeling steeds dunner wordt. Zo is de stad steeds rijker aan buitenlandse studenten en andere import.
Zijn collega, op de terugweg, komt uit … Aleppo, een Syriër. Op dat ene net-rode licht na rijdt hij voorbeeldig, met heilig ontzag voor fietsers, dwars door wat voor hem wellicht nog steeds een cultuurshock moet zijn. De Engelse taal is hij niet machtig, maar van die van ons heeft hij althans het voornaamste al onder de knie: ‘Fijne dag’.
We besluiten die dag met nóg een cultuurshock(je). We bezoeken een oude vriendin, nog ouder dan wij. We kijken haar aan, een Mestreechse pur sang. We kennen haar al decennia, maar werpen het nu pas op.
‘Zeg het maar, voor de draad ermee. Voel je je eigenlijk verheven boven ons?’
Ze zegt…: ‘Ja’.
TERZIJDE
– Volgens een recent onderzoek is Maastricht inmiddels de meest geliefde NL-gemeente onder Nederlanders. Met Amsterdam geduikeld van Nr.1 naar plek zes.
– Maastricht Marketing doet het o.a. zo. Openend zowaar met een ‘bedscène’ en, bovenaan, André Rieu.
– Dominicanen in 3D.
– Zoervleisj (zuurvlees) bestaat ook met veulen- of paardenvlees. Maar of dat er op de menukaart bij staat?
– Diep in de Cannerberg, naast die van Sint Pieter, bevond zich vroeger het NAVO-oorlogshoofdkwartier. Ooit geheim en 24/7 bemand, gold daarna lange tijd als iets dat nooit meer nodig zou zijn…
– Eerder op de site over Zuid-Limburg & Maastricht.