Today, America still is ‘The Land of the Brave and the Free’:
Brave enough to bully the underdog and Free of morals.
*
Telkens weer neem ik me voor om niet meer te denken aan ‘That man‘, laat staan het erover te hebben. Terwijl mogelijk de lezer denkt, hoopte, hem via Cacciucco even kwijt te zijn.
Maar ja, de realiteit is nogal dwingend… Tegen alle weerzin in, houdt onder meer de vraag me bezig hoe het zit onder die luifelkuif. In zijn hersenpan.
– Hoe dom is Donald?
Door een (eenzame) partijgenote treffend omschreven als ‘unfit for any office‘, lijkt de Amerikaanse president Nrs.45 & 47 een overschot aan energie, agressie, narcisme en inhaligheid te paren aan een minimale intelligentie. Per saldo blijkt dat voldoende voor succes, althans voor hemzelf. Daarbij intrigeert vooral of dat intelligentiegebrek bij hem juist een trump is. Een troef.
Al vaker heb ik een bewering van stal gehaald bij het werk van Thucydides, maar nooit vaak genoeg:
Als mensen alle variabelen konden overzien, zou er nooit meer oorlog zijn.
Een intelligent iemand kan tot op zekere hoogte overzien wat er, om een bepaald doel te bereiken, bij het doorvoeren van een bepaalde strategie nog meer aan het schuiven gaat. En hoe die neveneffecten het bereiken van dat doel kunnen bemoeilijken, zelfs onmogelijk kunnen maken. Of erger. Bovendien is een intelligent mens zich ervan bewust dat hij de complexiteit van veel processen niet kan beredeneren tot in de perfectie en daarom kent hij iets dat veel dommen onbekend is: twijfel.
‘Voordeel’ voor de domoor: twijfel erodeert daadkracht, iets waaraan Donald juist geen gebrek heeft. Maar wel weer jammer als de domoor domme daden doet. Vooral als de gevolgen ervan ook, of juist, derden treffen. En die derden, daar zijn er bij Donalds jongste wandaad, zijn tarievenoffensief, velen van.
– Bagage
Los van zijn (gebrek aan) intelligentie lijkt de huidige Amerikaanse president ook geheel ongehinderd door enige culturele of historische bagage. Rijk geboren, lijkt zijn enige bagage een grote ervaring in het doen van bilaterale deals, steevast als bovenliggende partij. Aangezien hij het daarbij voortdurend over ‘cards‘ heeft, geeft hij de indruk alles te zien als een spel. Als echte bully is hij daar goed in, maar hij lijkt zich, door een combinatie van onwil en onwetendheid, nooit te verplaatsen in de ander. Ook dat zorgt voor ongeremde daadkracht, maar daar ga je last van krijgen.
Zo had zelfs ik hem (gratis) op een briefje kunnen geven dat de Chinezen zich niet door hem in de hoek zouden laten zetten, zelfs niet met de allerslechtste kaarten.
Dezer dagen vertoont de Belgische televisie een serie over de Koreaanse oorlog. Daarin vertellen Belgische veteranen over hoe de Chinese troepen een prikkeldraadversperring namen: de eersten sneuvelden er tegenaan en de volgenden liepen over hen heen.
Donald, echter, kan alleen bedenken wat hij zelf zou doen.
Omgekeerd, weten de Chinezen veel meer dan hij. Zo hebben ze in de bagage van Donalds eigen partij iets gevonden van een van zijn voorgangers, Ronald Reagan.
Ook Ronald mocht dan, net als Donald, geen groot licht zijn geweest, maar hij liet zich ten minste bedienen van raadgevers die wél dingen wisten. Zoals dat het invoeren van hoge tariefmuren, rondom, tot louter ellende leidt. Iets voor kortzichtigen.
Toegegeven, ook de Chinese keizer maakte destijds zijn superioriteit expliciet door van de onderliggende partij te eisen dat die zich bij bezoek ter aarde wierp om daarbij drie keer met zijn voorhoofd op de grond te slaan.
Maar door te beweren dat landen nu smekend op hem afkomen, ‘kissing my ass‘, – kan hij nóg lager zakken? – maakt domme Donald het alleen al daardoor onmogelijk dat de Chinezen zullen inbinden.
Daarmee zijn we weer terug bij de vraag hoe dom Donald nu eigenlijk is. Héél dom, denk ik. Helemaal niet dom, denkt Antonio Scurati, schrijver van de mega-roman M., over Mussolini.
Mario Monti, voormalig Europees Commissaris en ex-premier van Italië, ziet er zelfs iets van Machiavelli in. Zeker, Donalds tarievenoverval lijkt er een beetje op, in de zin van ‘ze eerst keihard raken en daarna een klein beetje teruggeven’. Waarna ze je zelfs nog dankbaar zijn.
Maar, nog los van de vraag of Donald ooit een boek heeft gelezen, is ook zijn uitvoering van dit plan te chaotisch om te overtuigen als leerling van de oude meester.
De BBC haalde een nog levende leraar voor het scherm om ons (lees: Donald) de domheid van zijn tarievenplan uit te leggen.
‘Wat koopt hij nu eigenlijk van mij?!’
Een Amerikaanse professor in de economie probeerde het zo simpel mogelijk te doen:
‘Als ik naar de winkel ga, dan koop ik daar dingen. Als ik ze dan vraag of ze ook iets van mij willen kopen, zoals mijn economische kennis, zeggen ze telkens nee. Mijn handelsbalans met de winkel is dus totaal negatief.
Maar daarna ga ik naar de universiteit en vraag of zij mijn kennis willen kopen en daar zeggen ze ja’.
Kortom, het is bespottelijk te eisen dat de handelsbalans met ieder land apart kunstmatig gelijk moet worden gemaakt. Nog los van het feit dat de daarvoor gebruikte rekensommen, onder het mom van wederkerigheid, nergens op slaan en ook daardoor Luifelkuif met zijn bord vol tarieven belachelijk maken. Met zijn land erbij.
– Collateral damage
En wat kán er zoal gaan schuiven door ‘Donalds Domme Dingen?’ Dat wat ook een gewoon mens kan bedenken?
Intern
– Er kan nóg een kogel zijn kant op komen. (Al is de ‘reserve-president’ misschien…).
– Burgeroorlog. (Hoewel, waar blijft die tsunami van protest?)
Extern
– In plaats van respect voor zijn land juist een waaier aan negatieve gevoelens, variërend van minachting tot haat.
– Verlies van Amerika’s economische dominantie, zoals gesymboliseerd door de sterkte van de dollar.
– Verminderde welvaart in de wereld c.q. toenemende armoede, met daaruit volgende spanningen en conflicten. Daarbij een verzwakt Europa, dat ten opzichte van Rusland (en… Amerika) juist behoeft heeft aan kracht.
– Toenemend besef dat ‘America Is No Longer Great‘, met alle destabiliserende (domino)effecten van dien. Daaronder een eerdere kans op het inlijven van Taiwan door China.
En nog zo wat.
TERZIJDE
– ‘Kleren maken de man’
‘…kiss my ass‘, sprak de president van de Verenigde Staten. Gekleed in smoking.
‘Waarom draagt u geen pak?’, vroeg eerder een journalist uit zijn kamp aan de meer beschaafde president van Oekraïne.
– Who, me?
– Waar zit ik zelf eigenlijk in de ‘waaier’ van gevoelens ten opzichte van de VS?
Bij minachting en weerzin, nog niet bij haat.
– Antonio Scurati in De Morgen:
“wacht niet tot fascistisch geweld zich in traditionele vorm aandient. Wacht niet op gewapende milities in zwarte hemden die de straat opgaan, de fascistische groet brengen en tegenstanders afmaken. De dreiging is er al, in een nieuwe gedaante”.
– Ronald Reagan over tarieven.
– In minstens één ding moet je Donald waarschijnlijk gelijk geven:
‘No other president would have done what I’ve done’.