Consternatie. Paniek.
Houd de dief!! Probleem: wij weten niet hoe hij eruit ziet. Alleen degene die bestolen is weet het: een Hollander met blond haar.
Oké, het lijkt soms wel alsof er in de Hollandse hoofdstad alleen nog expats en toeristen zijn, maar van mensen die aan die beschrijving voldoen zijn er toch nog heel wat.
We bevinden ons in een groot gebouw, vol met ateliers van kunstenaars. Ze hebben er een ‘open dag’. Heel fijn, maar daarmee ontbreekt ook een bord met ‘Dieven geen toegang’. En hoe herken je er een? Goed, als een Hollander met blond haar.
De bestolene is er zelf geen. Sterker, ze heeft heel donker haar en komt uit een heel ver land. Uit Japan, een land waar maar heel weinig gestolen wordt. Maar ja, nu is ze hier. En in paniek.
Wat is ze kwijt? Haar telefoon en een mapje met haar creditcard en alle andere kaarten met die maat waar een mens Anno Nu niet zonder kan.
Geluk bij een ongeluk: door de open dag zijn er inmiddels ook brave mensen in haar atelier. Wij, een tweede Hollands stel en een andere Japanner.
Het is nu niet het moment om ons te concentreren op wat het atelier te bieden heeft, maar op een kunstig wandtapijt zijn flarden geschiedenis te zien. Veel Nederlanders weten het niet (meer), maar het Kikkerland
en het Land van de Rijzende Zon delen een bijzondere geschiedenis.
Meer dan twee eeuwen lang waren wij Hollanders de enigen die met de Japanners handel mochten drijven. ‘Prijs’ daarvoor: afzien van zendingsdrang en opgesloten zitten op Deshima, een eilandje nog kleiner dan Madurodam. Jaar in, jaar uit.
Zo waren de Japanners ervan verzekerd niet door blonde Hollanders te worden bestolen en bleven ze van vreemde smetten vrij.
In Mokum, echter, dreigt het gevaar overal. Zelfs daar waar je alleen eerlijke kunstliefhebbers zou (willen) verwachten.
Toevallig vertelde ik recentelijk het verhaal van een vriend die ooit zijn camera liet liggen in de openbare ruimte, ergens in Tokio. Na bijna een hele dag lag dat dure ding er nog, onaangeroerd.
Zelf deed ik in eigen land eens een experiment met een mooi verpakte bos bloemen. Ik legde die ergens in het zicht en keek van een afstandje wat er gebeuren zou.
Wachten tot ik een ons woog was niet nodig. Het was de tweede (of was het de derde?) passant die voor mijn bos een nieuwe bestemming wist.
Te midden van de huidige consternatie opper ik dan ook:
‘Never trust a blonde Dutchman!‘
De Japanner tegenover me staart me aan en barst in lachen uit, oog in oog met het verdachte signalement.
Zijn landgenote heeft voor luchtigheid geen aandacht. Ze heeft, terwijl wij op de winkel pasten, een vluchtige ronde gemaakt om te zien of ze de dief nog ergens kon ontwaren. Ze lijkt genetisch voorgeprogrammeerd tot beleefdheid richting de gasten, maar daarvoor ontbreekt nu de tijd. Elke minuut, elke seconde telt.
Gelukkig komt er hulp uit Hollandse hoek. ‘Is het een iPhone?’, vraagt de vrouw van het andere stel. Het antwoord is ja. Dus is er een kans via de procedure ‘Zoek mijn iPhone’, om te weten waar die zich bevindt. Heel handig bij Paniek 2.0. Althans, als je door alle hectiek nog je AppleID en wachtwoord weet.
Onder druk produceert de bestolen vrouw het gevraagde en haar landgenoot gaat er op haar computer mee aan de slag.
Vol spanning staren we naar het scherm en ja! Haar iPhone licht op als symbool op de kaart van Amsterdam. De Japanner zoomt in. En meteen is het duidelijk: haar telefoon is nog in het gebouw! Wat een opwinding! Maar waar is-ie precies? Het gebouw is enorm.
‘Preciezer wordt het niet’, zegt de Japanner.
In de instructies van Apple staat:
“Als je iPhone op de kaart verschijnt op een locatie die je niet herkent (zoals een onbekend adres), probeer dan niet zelf het apparaat terug te krijgen”.
Kennelijk vrezen ze van de nieuwe bezitter onsportief gedrag. Maar dit adres kennen we. En bovendien, deze instructie zie ik pas achteraf. Kortom, we willen op jacht, en wel meteen!
Ondertussen belt de andere Hollander naar de gestolen telefoon en hoort hem overgaan. De dief heeft hem dus nog niet uitgezet. Of kan dat niet, zodra de zoekfunctie actief is?
De hand van de Japanse atelierbezoeker beweegt zich naar de zijkant van het bureau. Hij heeft, heel vaag, iets gehoord. Er ligt een etui. Hij tilt het op. Eronder: een telefoon. Bovenop een mapje.
Ik zeg:
‘Blonde Dutchmen, just trust them!‘
TERZIJDE
– Wachtwoorden
De BBC komt met een verrassend nieuw advies van een cyber security expert:
Niet meer tobben met rare leestekens en cijfers die je niet kan onthouden. Gewoon drie, niet te korte woorden achter elkaar die wél in je hersens blijven hangen.
Hij voorspelt dat de eis van ‘gekke tekens’ bij veel accounts zijn langste tijd heeft gehad.
– Op één van de oude Japanse prenten van Hollanders staat de gekalligrafeerde tekst:
Zelfs de mensen
die het kriebelschrift schrijven
zijn vol verlangen naar
de Verheven Weg
van ons Land
*