Madrid,
Je moet er iets voor over hebben. Voor het milieu. Daarom zijn we met de trein. We zijn gewapend met een zogeheten ‘Interrailpas’, voor vier, apart te kiezen dagen. Dat is voor onze tocht wat krap. Binnen Spanje moeten we daarom gewone kaartjes kopen. Of met de bus…
Voordeel bij het nadeel: Spanje heeft hart voor oudjes. Die krijgen meestal korting, ook op de trein. Nadeel bij het nadeel: los van de treinkaartjes moet je vaak ook de stoelen reserveren en dat wil online niet altijd lukken.
Daarnaast kampt Spanje nog steeds met een ov-trauma: terroristische aanslagen in het verleden die hun sporen hebben nagelaten. Daarom moet vóór het instappen niet alleen je bagage door de scanner, maar willen ze van de treinreizigers ook alles weten. Telkens opnieuw. Alleen je bloedgroep niet.
We zitten op het station te wachten op onze beurt, voor het regelen van ons kaartje van morgen. We wachten, wachten, wachten, tot bijna alle extra calorieën van het zware Spaanse eten zijn opgebrand. Tot we het niet meer kunnen laten: we doen pogingen te reserveren bij een kaartjesautomaat die voor ons staat. Vullen alles, álles in, meerdere keren. En… uiteindelijk lukt het!
‘Betaling geaccepteerd’… ‘Drukken van biljet 1 van 2’…
Daarna…. niets.
Ruim een uur later is het, via de balie, toch voor elkaar. Op onze automaatbetaling na. Die is foetsie. Je moet er iets voor over hebben. Voor het milieu.
We slenteren terug. Het is nog februari, maar toch heerlijk weer. En die Spanjaarden toch… Zijn zij het mooiste volk van Europa? Zoveel prachtige vrouwen én mannen! En niet alleen in de hoofdstad.
Dat ook zij mooi is, wil ze graag weten, Carmen Thyssen-Bornemisza. Haar portret in het museum met die (achter)naam is kolossaal. Geluidloos luidruchtig, met hondje.
Niet alleen is het even groot als dat van haar man, naast haar, maar ook van dezelfde maat als die van de koning en koningin van Spanje, aan de overkant.
Maar wat een museum, ook dit. En dan te bedenken dat de Thyssentjes dat allemaal zelf bij elkaar hebben ‘gespaard’. Niet dat het Prado er vlak naast nóg een museum nodig had, maar toch…
Ook dit is er een van superlatieven. Zo, dat bezoekers zelfs een Rodin de rug hebben toegekeerd.
In de tijd van Israëls bestond het Thyssen nog niet, maar wat een verrassing, al meteen in het begin:
Ook hier ontdek ik schilders uit onze streken waar ik nog nooit van heb gehoord: Gerard David, Dirk van Baburen, Jacob Ochtervelt, Gerrit Berckheyde, Cornelis Ketel?
Bovendien kan je in Madrid bekijken hoe je eigen stad er vroeger uitzag.
En zien dat machtige mannen niet ook mooi hoeven zijn.
Bovendien heeft het Thyssen nieuwer werk te bieden. Nogal wat Amerikaanse doeken doen daarbij een nieuwe omschrijving ontstaan: ‘Bob Rossig’. Maar niet alles:
En wat het ook is, Spaanse schoolklassen zitten er voorbeeldig bij. Binnen, en buiten.
*
Het is tijd om verder te trekken. Op naar Toledo.
Naast me in de trein zit een man van deze tijd. Wit T-shirt, met mouwtjes oprekkende spierballen, tattoos. Geringd, en razendsnel schakelend tussen programma’s op zijn laptop. Ondertussen ook nog zijn sociale verkeer onderhoudend via een telefoon op zijn knie.
Als tech-type heeft hij zelfs enige tijd in Eindhoven doorgebracht. Hij is een man van La Mancha, maar blijven steken in de streek van Don Quichot was niets voor hem. Nu woont hij in Málaga, waar een TechPark gevestigd is. Dat gaat goed. Spanje zit op dit moment sowieso in de lift, al wijzen bedelaars erop dat nogal wat achterblijvers zich moeten beperken tot de begane grond.
Eenmaal in Toledo beginnen we meteen aan een wandeling, aan de overkant van de Taag. Om de stad vanaf een afstandje te kunnen bewonderen, nog gauw voor het donker wordt. Maar niet nadat ik weer eens bewezen heb zelf geen tech-type te zijn. Sterker, het is me gelukt de telefoon van mijn reisgenote op zwart te krijgen. Terwijl-ie aanstaat. En daar is ze niet gelukkig mee.
Hoe ik het gedaan heb, geen idee. We nemen plaats op een bankje en ik Google wat met mijn eigen telefoon. Aha, daar heb ik het: een anti-zwartrecept. Ik druk wat knoppen in, totdat, opeens, er een luid geloei weerklinkt. Heel even zie ik wat:
Er is een SOS-bericht verstuurd.
Of zoiets. Daarna, opnieuw, alles zwart.
‘Geloei’ rijmt op ‘Oei!’ Wat nu? Kennelijk heb ik een combinatie toetsen ingedrukt, bedoeld voor mensen in nood. O jee, wat gaat er nu gebeuren? Ambulances, politiewagens, helicopters? Gaat alles nu uitrukken om ons te redden, op basis van het GPS-signaal van de telefoon? Geen nader bericht nodig?
Ik krijg het warm en spits mijn oren. Ik speur de weg af. In de verte nog geen zwaailichten. Oei-oei-oei! Wat heb ik aangericht? Wil mijn reisgenote dat wel blijven?
Ik Google verder. Hoe krijg je een SOS-bericht uit? En kan je het nog annuleren?
Wat ik ook zoek, iets dat op ‘Terugdraaien’ lijkt zie ik niet. Wat te doen? Ik krijg een visioen van massa’s hulptroepen die ons meewarig aankijken, terwijl een politieman, in plaats van een helpende hand ons een bon toesteekt. Een boete ter waarde van een volledige vakantie, met de vijfsterrenhotels van vroeger alsnog op de rekening.
Wat nu?! De telefoon in de diepte gooien, in de Taag? Maar dan gaan ze daar zoeken, met alpinisten en wat al niet.
We lopen verder, op hete kolen. Genieten van het uitzicht wil niet lukken. Ook een foto van een tijdsbeeld schiet er daardoor bij in: een Chinees bruidspaar heeft zich op de stenen rand voor het panorama gezet. Terwijl de zon samen met de temperatuur naar beneden duikt, houdt de bruid in haar dunne, mouwloze jurk dapper vol. Hopelijk verraadt de bruidsreportage geen kippenvel. Ondertussen komen met privé-auto’s en taxi’s steeds meer Chinezen aan. Een fenomeen. Zijn het ‘Spaanse’ Chinezen, of zijn het rijken die speciaal zijn aangereisd vanuit het Middenrijk voor een prestige-huwelijk?
Zelf vrees ik nog steeds voor ons eigen prestige als we zo meteen sirenes horen. Waar komt zo’n SOS-bericht terecht? Bij 112?
Ik besluit dat noodnummer te bellen en te zeggen dat het een vergissing was. Maar werkt 112 hier eigenlijk wel? Jazeker. En de dame van de centrale spreekt verlossende woorden. Ze blijken er geen oproep van een smartphone te hebben ontvangen, ‘en of ik por favor van de lijn af wil gaan’.
Heel graag.
Pfffff! Een hele opluchting. Dat loopt meteen verender. En nu wel tijd voor een foto.
Een spektakel. Toledo, door de eeuwen heen vaak de belangrijkste stad van het land.
TERZIJDE
– Het mooie van oud
Als oudje kan je voor bijna niets bij de Spaanse Spoorwegen een zogeheten Tarjeta Dorada kopen, een ‘Gouden Kaart’ die recht geeft op korting.
– Zwart-wit
Ik bleek, door een te bruuske veegbeweging, de helderheid op nul te hebben gezet. Waarna je op een zwart scherm niet meer kan zien waar je bent.
– Thyssen
De familie werd rijk met de staalindustrie.
Telg Fritz publiceerde het boek ‘I paid Hitler‘, over zijn steun aan het regime. Tot aan 1939.
In 1999 fuseerde het concern met Hitlers grote wapenleverancier tot ThyssenKrupp AG.