– In het fietsland bij uitstek is het geen nieuws: de Nederlandse Spoorwegen houden wel van haringen, maar hebben een hekel aan fietsen.
Op dat laatste hebben ze iets gevonden: ze hebben de meeste treinen zo ingericht dat je er met een fiets maar moeilijk in komt en je er, eenmaal binnen, je rijwiel beroerd kwijt kan. Als er plaats is.
In veel buitenlanden ben je veel beter af, net als in het Nederlandse bijna-buitenland, daar waar het monopolie van NS door andere maatschappijen doorbroken is.
– De drukte in de Randstad, daarentegen, schrijven we niet bij op het debet van NS.
Geen nieuws Deel 2: naarmate we verder naar het oosten sporen, nemen de drukte en de bijbehorende irritatie navenant af.
– Vanaf Arnhem zijn we in het gezelschap van een jarige fietser. Achttien is-ie, sinds vandaag. ‘Ik ben nu volwassen’, verklaart hij plechtig.
Hij is bezig met een opleiding in militaire logistiek. Heel actueel en, helaas broodnodig, weer in de lift.
We bespreken de beroemde quote
“amateurs talk strategy, professionals talk logistics”
Klinkt beter dan-ie is. Natuurlijk spreken ook professionals over strategie, waarvan logistiek ‘gewoon’ een onderdeel is. Maar het idee is duidelijk: zonder goede aanvoer wordt het niks.
– Op de fietsenlogistiek van Arriva valt niets aan te merken en al spoedig strijken we neer op een Winterswijks terras. Niet zomaar een terras. In Hotel Stad Munster legden we ons al eens te rusten tijdens een van onze ‘Culinaire Fietstochten’, voor de krant Het Parool.
Vanaf daar hebben we dit keer met de natte digitale vinger een route uitgezet richting een al bestaand traject. We zijn op weg naar de EmsRadweg, die Anno 2024 exact twintig jaar bestaat.
Het is een route die zich ‘omhoog’ slingert, terwijl-ie vooral naar beneden gaat. Hij volgt de rivier de Ems van zuid naar noord, vanaf de bron tot aan de monding.
– We passeren de grens, zonder zelfs maar een markering te zien. En toch, het blijft een mysterie, weet je meteen dat je in een ander land bent beland. Vooral door de minutieus aangeharkte levenloosheid. En dat nog wel rond de huizen, daar waar je toch juist leven zou verwachten. Ornamenten uit het tuincentrum, een zorgvuldig op het gazon opgestelde fiets, met op de bagagedrager een spontane plantenbak, het wil allemaal niet helpen om de sfeer aan het swingen te krijgen.
Verder geen kwaad woord over onze oosterburen. Het is geen toeval dat we net over de grens aan het fietsen gaan. Niet alleen de onderkomens zijn er beter dan bij ons, en goedkoper, ook het eten.
– Wat dat laatste betreft stuiten we tot onze verrassing al meteen op een nieuwigheid: de Minihaxe. Met 180 gram is-ie aanzienlijk bescheidener dan de gewone, van 800 gram. Wel is-ie slechts twee euro goedkoper, waardoor veel fans van dit stuk varkensbeen zich ook daarom zullen houden bij het ouderwetse schranzen, maar toch.
Ooit probeerde ik de producent van de originele Bossche bollen te bewegen tot een kleinere variant. Hopeloos, leek het. (Een Bossche die ik dit vertelde probeerde mij met haar blik te doden). Maar nu is-ie er, de mini Bossche bol. Kortom, er beweegt wat.
– Het aantal ernstig bolle Duitsers lijkt wel groter dan dan wat je bij ons aan tonnenronden ziet. Eén reden daarvoor, vermoeden wij: brood. Of beter, het gebrek daaraan. In veel landen komt er in het restaurant standaard brood op tafel, in Duitsland zelden. Daarom zijn de Teutoonse magen nog knorrend leeg op het moment dat de spullen im Speckmantel ter tafel komen.
Dit nog los van de porties. Als ik Schnitzel mit pommes bestel, dan ik krijg zowaar twee van die platte jongens, naast een berg frieten waaraan je stevig moet werken om weer te kunnen ontwaren met wie je aan tafel zit. (Bij wijze van spreken).
– De tegenwoordige alomtegenwoordigheid van e-bikes helpt daarbij niet om wat Speck van de eigen Mantel af te krijgen.
Ik leer een ambtelijke term op z’n Duits: ‘muskelbetriebene Fahrzeuge’. Heel mooi. Zo weet ik in het vervolg hoe we onze eigen stalen rossen moeten noemen. Maar inmiddels zijn we zowat de enigen die het nog helemaal met de eigen Muskeln doen.
En ondertussen draaien de alomtegenwoordige windmolens zich een versuffing, zodat alle accu’s ’s ochtends weer even vol zitten als de fietsers na hun ontbijt.
– Noodgedwongen moeten we wel even met de taxi. Altijd leerzaam.
De Pakistaanse chauffeur laat weten dat de Duitsers koud zijn. Zelf is hij er na veertig jaar in het land formeel ook een, maar dat hij het niet écht is laten ze hem wel voelen.
‘Wacht maar tot de volgende verkiezingen, dan zal de AfD…’
– De vraag is hoe die xenofobe partij het landelijk zal doen. De verkiezingen nu zijn plaatselijk, in het oosten. Daarbij lijkt het wel alsof de tegenstelling Oost-West steeds scherper wordt en of de kiezers in het oosten met een pen tussen duim- en wijsvinger het westen een middelvinger willen geven door AfD te stemmen.
– Wat is er aan de hand met het land? Als de sympathieke Belg Jan Leyers daarover een hele serie tv-programma’s maakt, dan gaat er toch wel een belletje rinkelen.
Hoe erg is het? Er komt het bericht dat Volkswagen, voor het eerst, fabrieken zou gaan sluiten. Wat, VW?! Dat klinkt alsof bij ons Hans Brinker een vinger kwijt zou zijn.
– Langs onze fietsroute staat in kapitalen op de rugleuning van een zitbank geschreven:
HIER SIND ALLE WEGE SCHEISSE
Dat komt ons voor als schromelijk overdreven, maar inderdaad zijn er meer wegen in slechte staat dan je in Duitsland zou verwachten.
– Bij het ontbijt overval ik een sympathiek stel Duitsers op de fiets met een vraag uit het niets. ‘Wat voor cijfer geeft u uw land nu, van één tot tien?’ Als Frühstückblitzfrage valt het ze duidelijk (te) rauw op hun dak.
Een antwoord willen ze niet geven. ‘Je kan alleen al politiek en economie niet samen nemen voor een cijfer’.
– Onwillekeurig denk je aan het voorafgaande. WOII was wellicht het gevolg van het te diep in de puree drukken van de Duitsers na WOI.
Is wat er nu gebeurt deels een terugslag van het na WOII zovele jaren extreem correct te zijn geweest? Even netjes als hun tuintjes. Correctheid als keurslijf.
– Zelf hebben we voor onze recente, beschamende verkiezingsuitslag geen excuus. Dus wat geven we ons eigen land voor cijfer? Een zes? Nou, vooruit een zeven. Vanwege de fietspaden. En nog zo wat.
– De Pakistaans-Duitse taxichauffeur gaat binnenkort met de hele familie naar Pakistan. Via Schiphol. Omdat wij in Nederland geen BTW heffen op vliegtickets. Nog zoiets beschamends. Toch een zes dan maar?
*
TERZIJDE
Lengte: 385 kilometer.
– Elke trein zou aan de achterkant een apart fietsencompartiment horen te hebben.