Upon Entry *****
Wow! Kleine films kunnen groot zijn. Heel groot. En deze is dat.
Hoe vaak komt het voor? Dat je vlak voor je naar de bioscoop gaat een film uitzoekt waar je nog nooit van hebt gehoord, nooit iets over hebt gelezen en er dan zo Wow! uitkomt?
Het omgekeerde komt vaker voor. Zo zag ik laatst Serpico. Wat een afknapper was dát. Ondanks de 93%-score op de Rotte Tomaten-site. Ondanks Al Pacino en ondanks de regisseur die een van zijn films in mijn TopTien heeft staan, Sidney Lumet. Die topper is Twelve Angry Men, ook een ‘kleine’ film die groot is.
In de beperking herken je de meester. Een film durven maken met een heel beperkt aantal acteurs die nauwelijks van hun plaats komen.
Wellicht de grootste triomf in dat genre, in zijn meest extreme vorm, is tot nu toe weggelegd voor de Deense productie Den Skyldige. Geweldig.
Het Spaanse La llegada/Upon Entry komt daar nu dichtbij.
Het genoemde toptrio heeft overigens meer gemeen dan de beperking qua spelers en ruimte. Het meesterschap komt ook tot uiting doordat de meesters kans zien een maximum aan spanning te creëren in een minimum aan tijd. Zonder dat er ook maar één geweldsdaad in beeld komt.
| Titel | Jaar | Minuten |
| Twelve Angry Men | 1954 | 60 |
| Den Skyldige | 2018 | 85 |
| Upon Entry | 2023 | 77 |
Inclusief verbluffende wending.
Vergelijk dat eens met de aansto(r)mende mastodont van dit najaar:
| Killers of the Flower Moon | 2023 | 206 |
Die film moet ik nog zien, maar dat die het qua ‘kwaliteit per minuut’ zou kunnen winnen van het ranke drietal lijkt me sterk.
De duur waarbinnen een filmmaker zijn verhaal overtuigend moet (kunnen) vertellen ligt naar mijn idee rond de twee uur. Hoe korter, hoe knapper. Dat is weinigen gegeven. De titel van Upon Entry heeft daarmee meteen een dubbele betekenis: hij komt binnen in een zeer select gezelschap.
TERZIJDE
– Niet vooraf lezen waar het over gaat.
– Na een lezing over filmische trucs dacht ik: ‘Ik ga voortaan op dat soort dingen letten’.
Maar als een film echt goed is, zoals deze, lukt je dat niet.
– Inmiddels ook de Killers gezien. Tot aan de pauze. En dat was al (veel) te lang.
Terwijl het aantal moorden steeds verder opliep, begon ik steeds vaker te gapen.