Wie is er eigenlijk zieliger? Prins Harry, of de zwelgende verslinders van zijn boek?
Nog zo’n vraag: zijn die zwelgers niet deels de oorzaak van datgene waarvoor ze nu de boekhandels bestormen? Althans, hun soort.
Was de bizarre interesse in ‘royalty’ niet de drijvende kracht achter de paparazzi die Harry’s moeder het leven kostten? Die gebeurtenis was op zijn minst een voedingsbodem voor veel van waar je later een boek over kan (laten) schrijven. En die aandacht ging door, begeleidde zijn hele verdere leven, als een lamprei bovenop zijn prooi. Of als…
Kortom, de consumenten van royalty-realitydrama hebben zelf bijgedragen aan nieuw drama waarin ze vervolgens opnieuw kunnen zwelgen. Een cyclische droom voor hen, een nachtmerrie voor hun objecten. Kijk voor de hoofdschuldigen dus de andere kant op, naar het publiek.
Net zo, moet ook bij andere onderwerpen meer gekeken worden naar ‘de mensen zelf’. Zo zijn, bijvoorbeeld, velen verenigd in hun afkeer voor drugshandelaars en mensensmokkelaars, maar die kunnen zichzelf in plaats van ‘misdadigers’ ook afficheren als ‘werkzaam in de dienstensector’. Een drugshandelaar handelt niet zomaar in drugs, hij doet dat omdat mensen drugs gebruiken. Hij voorziet in een vraag. Datzelfde geldt voor de mensensmokkelaar. Die is in feite actief als ‘reisbureau’ en brengt mensen waar ze (heel) graag willen zijn.
‘Spare’, de titel van Harry’s boek, is een woord met vele betekenissen. In dit geval is het bedoeld als ‘Reserve’ (1).
Als je de voor-inkijkjes mag geloven, lijkt hij in ‘Spare’ niemand te sparen (2). Zijn financiële spaarsaldo (3) zal dat zeker goed doen. Maar of het menselijk spaarsaldo, ook voor hemzelf, onder de streep positief zal blijken is de vraag.
Eén ding is zeker: ik ga mezelf die 416 pagina’s leestijd besparen (4). Het voelt alsof ik opeens tijd over heb. Spare time.
TERZIJDE
De uitgekiende hypecampagne rond de publicatie doet denken aan ‘hypers’ bij uitstek, de roddelpers. Alsof de prins zelf in zijn vijand is overgegaan.
Ik zie hem nog lopen, achter de baar van zijn moeder, en dacht: ‘Wat moet dat worden?’
De eerste versie van zijn boek was bijna twee keer zo lang…