Alweer lang geleden zag ik een opera. Ik herinner me er maar drie dingen van:
– Het was in Wenen.
– Hij was te lang.
– De titel: Die Frau ohne Schatten.
Goeie titel. Vergeet je niet. En hij kan nog van pas komen.
Lang gold het Argentijntje Lionel Messi als de beste voetballer op aarde. Daardoor viel het extra op dat hij verder geen indruk maakte. Maar dan ook geen enkele. Niet goed, niet slecht, niets. Oliedom dan misschien, zoals Ronaldo? Ook niet. Messi was, kortom, ‘Das Männchen ohne Schatten‘. Een boekhoudertje in korte broek. Hij probeerde een baard. Maakte niets uit.
Toen kwam tattootijd. Lionel zag dat zijn collega’s zich volpompten met inkt en dacht ‘Dat moet ik ook’. Zo gezegd, zo gedaan. Maar ook daar kreeg hij geen schaduw van. Hoewel, het gaf hem toch een fractie van reliëf. Het gaf hem iets deerniswekkends. Dat zelfs een huid vol lawaai niet hielp.
Tot dit WK. Eindelijk heeft Lionel zich ontpopt. Hij is iemand gebleken, toch nog. Maar moeten we blij zijn met het resultaat? Want hij bleek, met name tegen Oranje, alsnog iemand: een min mannetje. Nu is min meer dan niets. Maar is het ook beter? Opeens voel ik nostalgie naar het mannetje zonder schaduw.
Nu zag hij er opeens lelijk uit. Kauwend, bovendien. Op het veld. Getver.
Hoe kon dit? Niet dat ik dacht dat Oranje altijd het mooiste in de tegenstander naar boven brengt, maar toch? Was het Oranje, dat het mannetje alsnog schaduw schonk?
Terzijde
– FIFA, een kans om toch nog iets goeds te doen: k-kauwen verbieden. Spelers én coaches. Bedankt!
– De Argentijnse WK-winst was dik verdiend. Frankrijk was tachtig minuten lang impotent: een complete Mannschaft ohne Schatten.
– De Argentijnse keeper overdreef zijn potentie dan weer, met een obscene bekerscène. Italiaanse media buitelden over elkaar en spraken er geshockeerd schande van. Andere media bleven oorverdovend stil.
– En wat is Mbappé geweldig.