Ik ben een van de meest correcte mannen op aarde. Aan grensoverschrijdend gedrag doe ik alleen wanneer ik op reis ga naar het buitenland. Richting vrouwen nooit.
Dat laatste soms, echt waar, tot teleurstelling van vrouwen ‘binnen mijn bereik’. Met name twee van die gevallen staan mij nog haarscherp voor de geest.
Eén van die keren ging ik op reis met een vrouw die al een relatie had. En ik ook. Zoiets moet kunnen, vind ik. Alleen al omdat ik nu eenmaal de correctheid zelve ben. Dat bleek echter niet vanzelfsprekend, gezien de groengele teint van onze wederzijdse achterbannen bij terugkeer.
Verrassing Nummer 2 kwam bij een soort van evaluatiegesprek met mijn reisgenote. Ze stelde vast dat ik mij tijdens onze tocht als een ware ‘gentleman’ gedragen had. In die typering klonk weliswaar ‘officiële’ waardering door, maar niet dat ik daardoor meegevallen was. Sterker, mijn correctheid had, meer nog, aangevoeld als een gemiste kans.
Tijdens een andere reis was ik op pad geweest met, zowaar, twee vrouwen tegelijk. Zij lieten, eenmaal weer thuis, doorschemeren dat ze zich hadden afgevraagd of ik misschien ‘van de andere kant’ zou kunnen zijn. Want hoe kon het toch dat ik, dubbelzijdig op het spek gebonden, achter de grens gebleven was?
Ultracorrect als ik dus zelf ben, heb ik wel te doen met mijn minder correcte seksegenoten. Anno Nu. Ze hebben het moeilijk de versieringssignalen te geven die in de huidige tijd nog kunnen. ‘De Man’ is immers een door kleding verhuld exemplaar van een diersoort. Hij heeft weliswaar inmiddels geleerd zich bij zijn avances iets subtieler te gedragen dan gangbaar is in de rest van het dierenrijk, maar is intussen ten prooi aan hulpeloosheid doordat steeds meer gedragingen als ‘grensoverschrijdend’ worden gezien. Iets waardoor ze aan de schandpaal kunnen worden genageld, ook met terugwerkende kracht. Al dan niet door rancune van later datum.
Sommigen mannen passen zich daar moeiteloos bij aan, anderen zijn in de war en weten niet meer wat te doen.
Voor hen, die maar blijven steken bij wat ze gewend zijn, weet ik raad. Aangezien bij iedere grensoverschrijding in het versiertraject expliciete toestemming nodig is, stel ik voor speciale appteksten te ontwerpen, eventueel toegesneden op de actuele situatie.
Zoals:
In de lift op het werk
Mooie Collega rechts van mij,
Ik heb het voornemen mijn hand te leggen op een tweedelig deel van jouw achterzijde.
Heb ik daarvoor:
□ geen toestemming.
□ je toestemming als dit verder niets betekent.
□ je toestemming als dit ‘alles’ betekent.
Graag je keuze aanvinken. Bedankt!
Je collega links van je.
Ik zit nog even te dubben of hierbij voor de zekerheid nog sms-controle nodig is, of zelfs met DigiD. Dat wordt lastig. De tijd is toch al krap, zeker met die snelle liften van vandaag.
Terzijde
– Als de tijd kritiek wordt is er in de lift natuurlijk de stopknop, maar dat draagt niet bij aan een bevorderlijke sfeer.
– Trouwens, het gaat alsmaar over mannelijke ‘grensgevallen’. Kunnen vrouwen dan niet grensoverschrijdend bezig zijn? Nou en of.
– Wel lang, ‘grensoverschrijdend gedrag’. Voorstel: GG.
– Mogen/gaan we GG nu ook breder inzetten? Poetin?
– Tot voor kort zat hij nog niet in de spellingchecker van beschaafde mensen, de ‘dickpic‘.
Een vrouw zo’n macho-toeter sturen, bij wijze van hint, is zoiets als
aanbellen met een shovel.
– Waarom ‘hij’, die dikpikker van laatst, de zijne rondappte in clubverband, daar heb ik wel een vermoeden van:
Er staat, zo stel ik me voor, ‘AJAX’ op.
– Subtielere suggestie, uit de oude doos:
Eén rode roos.
Of is die inmiddels achterhaald? Niet direct genoeg, duurt te lang, of wat?
Laatst, in elk geval, wilde de zoon van mijn bloemenman mij één roos niet meer verkopen.
Hij vond één te weinig.