FilmTips
PERSONA **
Vroeger was het voor je goed fatsoen bijna verplicht: je moest een Bergmanman zijn. Je moest houden van de films van Ingmar Bergman. En wat er komt er in 2018 voorbij? Volgens rottentomatoes.com ‘Arguably Bergman’s finest film’, Persona. Aha, die kende ik nog niet. Vooruit, erheen! Misschien…
Conclusie? Nu kom ik wat laf-laat definitief uit de kast: ik bén geen Bergmanman.
Wel mooi: het zwart-wit en het luisteren naar Zweeds.
TERZIJDE
Ik herinner me een geweldige persiflage op Bergmans ‘Herfstsonate’, van het duo Arjan Ederveen en Tosca Niterink. Maar kan die nergens meer vinden.
GRÄNS ****
Hoe staat het tegenwoordig met de Zweedse trollenstand? Slecht. Ze zijn schaars. Maar gelukkig krijgen we er hier nog twee in beeld. (Anno 2018 niet te verwarren met ‘kwade geesten’ op het internet).
Van mijn schooltijd herinner ik me geen noemenswaardig trollenonderricht. Daarentegen werden we wel adequaat onderwezen inzake ‘het klokbekervolk’, een volk dat genoemd werd naar de spullen die ze gebruikten.
In Gräns leert een trol ons wat we onbewust al wisten: er bestaat ook zoiets als ‘het IKEA-volk’. Standaardmensen van nu. Zij vinden trollen vreemd. Maar onder het fineer kent het IKEA-volk ook hele… rare drollen. En vieze.
De nulmeridiaan van Greenwich. Grenzen zijn fascinerend. En Gräns = Grens.
LEAVE NO TRACE **
In hoeverre kan het je in deze tijd nog lukken onopgemerkt in het wild te leven? Zelfs op een eilandje in de Indische oceaan, waar niemand mag komen, komt er wel iemand de rust verstoren, zo bleek laatst. Laat staan als je op het vasteland heroïsch wilt ‘bushcraften’. Dan laat altijd wel een jager, een hiker of een boswachter je weten dat je niet alleen op de wereld bent. Vervelend als je het doet ‘voor de sport’, dramatisch als je het doet om de wereld achter je te laten.
Het ‘wilde’ meisje in de film wordt gevraagd waarom ze dakloos is. ‘Ik ben niet dakloos’, zegt ze. Als je geen dak hebt, maar ook geen dak wilt, dan bén je niet dakloos.
Dat blijft het enige memorabele van deze film, die in navolging van de titel geen blijvend spoor trekt in de herinnering.
COLD WAR *****
Het probleem, als je vaker naar de bioscoop gaat, is het ‘voorspel’. Daar kan je knap moe van worden. Het bestaat uit een batterij reclames die je telkens opnieuw moet zien te doorstaan, gevolgd door een aantal lekkermakers van andere films. Die zijn bedoeld om je spoedig weer terug te krijgen in de bios, maar hebben op mij meestal een averechts effect. ‘Zo, die hoeven we dus niet te zien’, is meestal mijn conclusie.
Zo niet bij Cold War. Daarvan is de trailer voorzien van een soundtrack waarvan je al na de eerste maten honger krijgt naar meer. Honger als een wolf. Slow jazz in het Pools. Wow!!
De film zelf brengt ons weer terug bij het begin van deze Tips: de verbluffende pracht van mooi zwart-wit.
TERZIJDE
Goed beschouwd, zijn dit in zekere zin alle vier ‘grensfilms’.
Dat knikje aan het einde van de Cold War-trailer komt met stip binnen op de Knikjeslijst Aller Tijden.
Naspel
Bij de aftiteling van een film zijn er altijd wel mensen die direct opstappen. Niet bij Cold War. Glenn Gould speelt het begin van Bachs Goldbergvariatie Nr.1 zo adembenemend dat niemand zelfs maar durft te bewegen.
