Lo Zafferano – De Saffraan
De ondraaglijke lichtheid van saffraan. Wordt draaglijk. Kan draaglijk worden. Als je denkt aan de prijs. Duizenden euro’s voor een kilo. Maar voor die ene kilo moet je rond de honderdvijftigduizend bloempjes plukken. En dan nog die draadjes eruit. Monnikenwerk. Vaak gedaan door vrouwen.
Een rare snijboon is het, de saffraankrokus. Hij bloeit niet in het voorjaar, maar juist in de herfst. Paarsblauw. Bovendien moet je er snel bij zijn. De crocus sativus geeft je maar een paar uur om die draadjes te oogsten. Daarna is de voorstelling voorbij. Gelukkig hebben we zelf maar een paar van die leuke bloemetjes. Anders wordt het al gauw een geval van florastress.
Saffraan, voor een dief met rugklachten is er bijna geen betere buit. En voor oplichters is het een droom. Vooral in de vorm van poeder is saffraan vaak geen zuivere koffie.
En wat te denken van die Spaanse handelaar, wiens bericht ik ooit onder ogen kreeg. Hij bood zijn saffraan aan in Italië, ter ‘verbetering’ van wijn? Iets dat, zoals hij schreef, een beproefde praktijk zou zijn.
Als contrast staat dat krokusje er zo onschuldig bij. Onwetend van wat de mensen doen. Maar zonder de mensen was hij er niet geweest en houdt hij op te bestaan. De sativus is steriel. Hij heeft de mensen nodig.
Maar wat een kracht. En wat kan-ie veel. Je kan ermee verven, koken en hij geldt als medicijn. Al sinds mensenheugenis wordt hij ingezet als wapen tegen de neerslachtigheid. Prozac in dunne draadjes.
