La Lucertola – De Hagedis
Grote problemen beginnen klein. Daarom is het mooi dat hagedissen klein willen blijven. Althans, die van ons. Zo blijven ze leuk. Althans, dat vinden wij.
De reserve-postina, de invalpostbode, vindt van niet. Ze parkeert haar Fiatje strak langs de keukendeur, zodat ze de post al zittend kan bestellen. Uitstappen? Geen denken aan. Uit angst voor la lucertola.
De hagedis. Welk dier kan zo verbluffend prioriteiten stellen? In geval van nood offeren ze het mindere op ter ere van het meerdere: hun staart. En niet alleen dat. Terwijl het meerdere zich uit de voeten maakt, blijft het mindere zich zó levendig gedragen dat de achtervolger op zijn beurt hoofd- en bijzaak juist moeilijk scheiden kan. Geniaal.
Eerst denk je dat la lucertola die truc alleen voor slangen doet. Maar gaandeweg begin je te vermoeden dat ze deze show misschien ook opvoeren bij elkaar. Af en toe heeft de een de ander zo ongenadig in de klem, dat je goed moet kijken om te zien wie nou wie te pakken heeft. En of het liefde is, of ruzie.
Wat een beslissing! Laten vallen die staart, of niet? Daarna zie je er een tijdlang onmogelijk uit. En al groeit-ie gaandeweg weer aan, de nieuwe is anders. Minder.
Kijk, daar zit er zo een met een verse staart, te bakken in de zon. Zou hij het weten? Zou hij doorhebben dat hij met die nieuwe niet meer wegkomt zoals eerst? Staart Twee zit muurvast. Voor altijd. Een tweede herkansing komt er niet.
En toch lijkt-ie zo soezend zorgeloos. Te niksen.
Maar schijn bedriegt. Hij luistert. Met zijn tong.
