Il Piccolo Farro – De Eenkoorn
Farro = Spelt. Het is een oeroude graansoort en eenkoorn is daar nog eens de voorloper van. Daarom heeft het wel iets toepasselijks dat het groeit in dit paradijs. Ook al omdat het zich bevindt in de omgeving waar ooit de Renaissance bloeide.
Met spelt is het nu net zo. Spelt is opeens weer ‘hot’. De reden ervoor wortelt waarschijnlijk in Duitsland, waar het als ‘oergraan’ in de markt werd gezet. Dat spreekt de mensen aan. Bovendien is spelt heel voedzaam. Ook de Romeinse legioenen marcheerden op de ‘piccolo farro‘, letterlijk de ‘kleine spelt’. Laten we zeggen: ‘Zonder spelt, geen wereldmacht’. Tikje gechargeerd, maar doet het leuk.
Toch raakte spelt uit de gratie. Eenkoorn dankt zijn naam aan het feit dat iedere korrel apart ‘verpakt’ zit aan de aar. Daarom heet-ie in het Italiaans ook wel ‘farro monococco‘. De graanopbrengst ervan is mager en de verwerkingskosten zijn hoog. Maar nu spelt weer helemaal in de mode is, en de prijzen door het dak gaan, doen die nadelen er niet meer toe. Bovendien is spelt taai. Hij stelt geen hoge eisen aan de bodem en heeft een natuurlijke resistentie tegen allerlei narigheid die bij nieuwere tarwesoorten met kunst- en vliegwerk wordt bestreden.
Je zal landbouwer zijn! Dan is het niet onhandig om alvast met gekromde tenen te worden geboren.
We zagen ze ploegen, ploegen, ploegen. Zaaien, zaaien, zaaien. Woeste regenval. Al het zaaizaad weg. Opnieuw zaaien, zaaien, zaaien. ‘Bedankt!’, kwetterden de vogels. Droogte. En dan, eindelijk, begint wat het overleeft heeft te rijpen.
Het is bijna oogsttijd wanneer ik buiten zit en denk: ‘Wat hoor ik toch?’
‘Krrr, krrr, krrr’. In duizend-, tienduizend-, ja hoeveel duizendvoud?
Ik doe een stap in het speltveld. Er springen, drie, vier sprinkhaantjes op. Ik doe nog een stap en er komen een stuk of twintig andere omhoog. Ondertussen, overal om me heen: ‘Krrr, krrr, krr’.
Ik raak ten prooi aan een soort bijbelse paniek en ren naar binnen. Op zoek naar het telefoonnummer van de bioboer.
‘Help, een ramp!!’, roep ik. Aan de andere kant van de lijn blijven ze rustig. Of is het ‘berustend’?
Het is net als met die schildpadjes op tv. Net vers uit het ei, proberen ze in zee te komen vóór ze worden opgevroten. Je zou uit je leunstoel willen komen om ze allemaal te redden, maar er is geen beginnen aan.
Ook de kleine spelt doet het zo. Als je met z’n velen bent, dan ontspringen er nog heel wat de dans.
Oké, het zal wel, maar ik kreeg het er toch héél warm van.
*
© Joost Overhoff