L’ Assiolo – De Dwergooruil
Nogal wat dieren zijn in het Italiaans beter af. Zeg nou zelf: als je moet kiezen tussen ‘assiolo‘ of ‘dwergooruil’? Wat een verschil voor hetzelfde beestje. En in het Duits ziet-ie er nog gekker uit: Zwergohreule.
Maar ja, in het echt zie je ‘m helemáál niet. Je hoort hem alleen maar. Het is één van die dieren waarvan je de hoop hebt opgegeven dat je er ooit nog een schim van op zal vangen. Wat dat betreft kunnen we die onmogelijke naam van ‘m wel vervangen door iets anders. Het is een pikkedonkeruiltje.
Dwergooruil (close-up)
Het donker is nog niet éven pikke-, of je hoort ‘m al. Melodisch is het net een nachtelijke hop. Maar terwijl l’upupa die ene toon groepeert in serietjes van twee of drie, gaat het pikkedonkeruiltje gewoon onverstoorbaar door. Met af en toe een pauze. Daarin lijkt hij sterk op wat hij het meeste eet. Want l’assiolo heeft het vooral op cicades voorzien. Maar cicades zingen – zeg maar: zagen – vooral overdag. Als gekken. Terwijl het pikkedonkeruiltje dan juist slapen wil.
Dus hoe zit het eigenlijk? Vindt hij die decibeldingetjes nou lekker, of werkt-ie ’s nachts aan zijn dagrust?
