Il Mandorlo – De Amandelboom
Hij is de postbode van het voorjaar en schenkt je daar zijn bloesem bij.
Een annunciazione, een boodschap die niet delicater kan. Daarna komt hij met zijn vruchten. Knalhard verpakt. En dat alles gepresenteerd in een fluwelen envelop.
De mandorlo is een dilemmaboom. Hij twijfelt ook zelf. Een tijdje. Het fluweel opent zich, maar de inhoud wacht met vallen, alsof die in de wereld eerst nog wennen moet.
En jij, moet je wachten tot de zwaartekracht het pleit gewonnen heeft? Of moet je aan het plukken slaan? Want, eenmaal op de grond, vind je de ‘post’ doorgaans door derden geopend terug. Vaak in keurige helften.
Wie zijn dat, wie doen dat, wie kunnen dat? Wie kraakt die bruine kluisjes? Eekhoorns zijn er hier niet. Of doen die aan nachtelijk woon-werkverkeer?
Dassen, stekelvarkens? Muizen? Zeker, ook de kleinere knaagdieren hebben die naam niet voor niets, maar amandelbeton?
Hoe dan ook, wie het ook is: de dief die zo’n kluis open krijgt, die gun je het.
