Op zich is het een verademing tussen alle jachtigheid: een hele avond die zich concentreert op één gast.
Zo’n formule heeft echter wel iets genadeloos. Niet alleen moet de gast avondvullend interessant zijn, bovendien stelt een dergelijke opzet hoge eisen aan de presentator. Hij/Zij mag de avond eventueel verrijken, maar in geen geval de gast in de weg zitten.
Mijn eigen leeftijd is inmiddels nog respectabeler dan die van het programma. Gevolg: naarmate ik ouder word komen er steeds vaker gasten aan bod waar ik nog nooit van heb gehoord. Dat heeft te maken met het feit dat ik op allerlei terreinen achterloop en misschien ook wel omdat er bij de gastenkeuze meer aandacht lijkt te zijn voor politieke correctheid. Niet alleen maar mannen, niet alleen maar blanken, oudjes, enzovoort. Op zich is dat niet erg, maar ik kijk liever naar de interessantste mensen die ze kunnen strikken. Als dat alleen maar vrouwen blijken te zijn, bijvoorbeeld, dan maakt me dat niets uit.
Zolang een zomergast maar kan boeien.
In zoverre ben ik met mijn tijd meegegaan dat ik minder geduld heb. Hoewel juist zo’n soort programma de tijd moet krijgen om zich in de loop van meerdere uren te ontwikkelen, begint mijn hand zich eerder dan vroeger te bewegen richting de afstandsbediening.
Ook de presentator speelt daarin een rol. De huidige lijkt steeds meer te doen aan wat ik geneigd ben te noemen: ‘Margrieten’. Maar misschien is dit een ernstige miskenning van het blad Margriet, dat ik zelf nooit lees. Ik moet dus een ander woord bedenken.
Ehm…
Emotiehengelen
Gevoeldrammen
Interieurharken
Traanzoeken
Hartpulken
Binnenstebuitenen
Nou ja, zoiets. Het lijkt wel alsof de presentator en/of ‘Het Programma’ niet tevreden is zolang de gast zich nog niet binnenstebuiten heeft gedraaid. Zelf hoef ik het ‘interieur’ van de gast niet perse te bekijken. Ik wil alleen horen wat de gast met graagte te vertellen heeft en niet wat hij met tegenzin prijsgeeft over zijn/haar zielenroerselen na een dramtriomf.
Doorvragen kan wel gewenst zijn als het gaat om wat de gast denkt of heeft gedaan buiten het persoonlijke domein. Doordrammen in de vorm van het willen losdrillen van emoties doet mij niet direct afhaken, maar wel overgaan tot een geluidspauze. Wanneer veranderde lichaamstaal of een nieuw filmfragment daartoe uitnodigen gaat het geluid weer aan.
Kritiek hebben is makkelijk, maar het is een hele kunst om bij zo’n live-programma alles te laten kloppen: gast, fragmenten en presentator.
Een recente zomergast benadrukte dat hij hooguit een expert is op een deel van zijn vakgebied. Ook een presentator kan en hoeft niet alles te weten, maar moet wel beschikken over een behoorlijke bagage, een ‘eigen gewicht’. Hij/Zij moet bovenal nieuwsgierig zijn in goede zin. Hij moet zijn gast laten floreren en dat terwijl de regisseur in zijn oor sist: ‘Volgende fragment!’
Duivels moeilijk.
TERZIJDE
Ik ken iemand wier familie en vrienden ontdaan bleken toen ze een radiointerviewer meer over haarzelf vertelde dan ze ooit aan hen had verteld.
(Omdat die anderen er uit discretie nooit naar hadden gevraagd/doorgevraagd?)
Overdosis
De keuzefilm van de gast zou eigenlijk op een volgende dag moeten worden uitgezonden.
Nu is het alsof je na een zesgangenmenu nog een hoofdgerecht krijgt voorgezet.
Iemand suggereerde als nieuwe presentator Ruben Terlou.
Geen gek idee.