‘Het Amsterdamse American Hotel wordt Hard Rock Hotel’, dat stond er.
Het bleek waar. Iemand schreef op Twitter: ‘Als iemand me zoekt: ik zit in een hoekje te huilen’.
Zelf ga ik dat niet doen, maar ik snap het wel. Het voelt als ‘De Teloorgang’ uitgebeiteld in harde steen.
Teloorgang in de ogen van ‘de oude Amsterdammer’ dan wel te verstaan.
Ja, het geldt ook voor namen
Voor de per milieuverwoestende budgetvlucht aangevoerde toeristen is het vast goed nieuws. Hoewel je een behoorlijk budget moet hebben om in zo’n kamer te kunnen rondrocken.
Voor de oude Amsterdammer is het de bevestiging van wat je eigenlijk al wist, maar nog niet wilde toegeven: dat je je steeds meer een vreemde figurant voelt in wat ooit ‘jouw’ stad was. Ook de winkeliers in de binnenstad beginnen het steeds meer te merken: de Amsterdammer mijdt het centrum. Iets zoals dat de natuurlijke palingtrek opeens tot stilstand komt.
Oké, klaar met nostalgisch doen. Laten we het eens positief bekijken en meegaan met onze tijd.
Eigenlijk was American Hotel altijd al een gekke naam. ‘American’, hoezo? En welke Amsterdammer kwam er ooit in dat hotel? Ik niet. In ‘Americain’, ook al zo’n gekke naam, daar wel. Dat is een fraai café, dat onveranderd zal blijven zijn en heten. Sterker, het schijnt dat zelfs de aloude leestafel van weleer er terugkomt.
Bovendien is ‘Hard Rock Hotel’ nog niet eens de allerergste nieuwe naam voor het American.
Zie je het voor je?
‘The Trump Amsterdam’
En laten we wel zijn, we hebben in de hoofdstad al heel wat naamsveranderingen overleefd. Tegenover het American had je vroeger Hirsch. Tegenwoordig denkt iedereen bij dat gebouw aan Apple en toch leven we nog. Iets verderop had je Metz & Co. Zou ook voor eeuwig zijn, dacht je. Nu is het Abercrombie & Fitch. Je knijpt in je vel en voelt wat. Conclusie: je bent er nog. Jij wel.
Nog zo iets. Laatst was ik in het OLVG, het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis, een Amsterdams ziekenhuis met een tiptop-reputatie. Maar bijna waren we naar het verkeerde adres gegaan. Slimmeriken hebben namelijk een heel ander ziekenhuis opeens ook OLVG genoemd, om zo mee te liften op de goede naam van de zusterinstelling. Let op de kleine lettertjes. Bij de ene staat er nu bij ‘locatie Oost’ en bij de ander ‘locatie West’. Daardoor melden zich nu geregeld mensen op de verkeerde plek, zo bevestigde men in één ervan. Onhandig, maar dood ga je daar niet van. Niet gauw.
Vooruit, laten we ons constructief opstellen. Hoe kunnen we nog meer oude namen aanpassen aan de nieuwe tijd, zodat er nog meer mensen komen?
Eens kijken…
Van Gogh Museum locatie 2
En verder:
(Gelukkig leeft André nog, maar toch nu al even vastleggen).
TERZIJDE
Het fijne van reizen
We legden ooit een Italiaan te slapen in het American Hotel. Voor hij dat deed zocht hij later op de avond nog ergens iets te eten. Hij vond alleen een ‘plate service’, alles op één bord. Voor Italianen = Horror.
Hij zei tegen de ober: ‘Ik betaal voor alles, maar ik wil alleen het vlees’.
De ober: ‘Dat kan niet, maar u kunt wel de rest laten liggen’.
De volgende ochtend kreeg onze Italiaan de wind van voren bij de American-receptie. Hij zou consumpties uit de mini-bar hebben verzwegen.
Pas later – Home Sweet Home – kreeg hij inzake dat mysterie een vermoeden. Hij betrad met zijn vrouw een kamer in een van de duurste hotels van Verona en trof daar een verrassing: het kamermeisje lag op hun bed tv te kijken…