247. Dilemma

Net terug van een fietstocht door ons kikkerland. Maar de kikkers (en wij) hadden het moeilijk.

Alles verdord en verdroogd. We reden langs wateren waarvan de stroomrichting was omgekeerd om het hoofd te bieden aan de droogte.
Thuis hebben we een nieuwe heteluchtoven, met circulatiegrill. Buiten reden we voor ons gevoel door hetzelfde en vroegen direct na aankomst om bouillon, vanwege een acuut zouttekort. Kortom, we deden onbedoeld aan extreme sport.
De vraag die iedereen bezighoudt: ‘Is dit Nederland 2.0?’ Zijn we al zover dat de term ‘kikkerland’ zijn beste tijd heeft gehad? Sinds kort menen we in Amsterdam een soort krekel te horen. Bijna begin je te denken: ‘Wanneer verschijnt tussen de rolkofferende toeristen de eerste giraf? En wanneer gaan de boeren over van piepers op bananen?
Actueler is de vraag voor de druiventelers. Je hoort geregeld zeggen dat de Nederlandse wijnboeren er juist goed bij boeren, met deze hitte. Maar dat is betrekkelijk. Anders dan wat vaak gedacht wordt geldt niet: ‘Hoe warmer, hoe beter’. Bij extreme warmte gaan druivenplanten leiden aan hittestress. Het kan ze dan niets meer schelen dat wij graag goede wijn willen drinken. Ze gaan dan in staking en de ontwikkeling van de druiven komt tot stilstand. Bovendien is het niet gezegd dat door opwarming van de aarde de traditionele wijnlanden dat product gaan verliezen, terwijl de Flevopolder als vanzelf de locatie gaat worden van Château Fleveau.
De traditionele ‘warme wijnlanden’ kunnen de steeds grotere hitte tot op zekere hoogte het hoofd bieden door de wijngaarden anders vorm te geven. Al naar gelang de behoefte kunnen de ranken zo worden gesnoeid of geleid dat de bladeren meer of minder schaduw geven. Bovendien hebben veel landen de mogelijkheid wijngaarden op grotere, koelere hoogte aan te planten. Los daarvan biedt De Kunst van Het Wijnmaken kansen tot correctie. Als uiterste redmiddel kunnen ze overgaan op andere druivenrassen.

Druivenstokken van de Franse soort Cabernet Sauvignon, vlak voor hun landing in Italië.

In landen als Nederland staan vooral druivenstokken die bestand zijn tegen Nederland 1.0. Doorgaans zijn dat soorten die in beroerde omstandigheden toch iets opleveren dat je met goede wil kan drinken.
Maar in alle landen dringt zich nu een dilemma op. Eén hete zomer maakt nog geen zwaluw. Wat onszelf betreft: wanneer durven we te denken dat Nederland 2.0 een feit is en gaan we, willen we, moeten we herplanten met variëteiten die daarbij passen?
Moedigen zijn daarmee al (deels) begonnen. Waarom geen gokje wagen? Los van het echte planten, waarbij het jaren duurt voor je weet wat het wordt, kan je ook nieuwe soorten enten op oude stokken die er al staan.
Niet dat elke soort het overal goed kan doen als de temperatuur maar hoog genoeg is. De druivenstok is uitzonderlijk taai, maar iedere variëteit heeft zo zijn voorkeuren qua bodemsamenstelling en

Microklimaat

Amsterdam, zomer 2018.
Een pleintje wordt omzoomd door dezelfde soort boompjes. Aan één kant staan ze echter pal voor een (hoog) gebouw.

Zeker lijkt dat maar weinig bij het oude blijft. Behalve dan dat waar geen speld tussen valt te krijgen:

Lekkere wijn = Lekker.

*

Andere stukken over wijn vind je hier.
Daaronder:

HET ABC VAN WIJN KOPEN

TERZIJDE
Nog meer over wijn is er te vinden in de wijnblogs en in mijn wijnboekje.

Ander (Italiaans) microklimaat: