Zoals bekend bestaan zoenen er in vele soorten en lengtes. Zo is er de handkus, waarbij in principe ieder contact vermeden wordt. Net als bij het geblazen kusje richting de tv-kijker, waarvoor kunstrijdsters terminale aftrek zouden moeten krijgen. Enzovoort.
De twee hier genoemde varianten bevinden zich aan de korte kant van het spectrum. Over het andere uiterste hoorde ik kort geleden, tijdens een lezing waarin een kunstenaar werd belicht.
Tijdens de zoenen, uitgevoerd door Piet Mondriaan, checkte zijn minnares ondertussen door het raam de kerkklok. Kennelijk voerde Piet het abstracte niet in alles door, want hij haalde hierbij tijden van twintig minuten tot een half uur. Of het feit dat zijn dame daarbij tussentijds aan timing deed een indicatie was van de kwaliteit van zijn werk, vermeldde de historie niet. Ook niet of zijn geliefde het op den duur rood, geel en blauw voor ogen zag.
Een heel ander deel van het zoenenwezen werd in dezelfde week belicht door een button die er bij ons in de bus viel.
Een lofwaardig streven ten aanzien van een fenomeen waaraan op deze site al eerder aandacht is besteed.
Maar gaat het werken? Mensen lezen slecht. Een blog dat ze zelf hebben opgezocht gaat nog wel, maar zo’n mini-instructie, opgespeld onder het doelgebied? Wellicht moet je de tegenpartij er eerst op wijzen.
Wel een punt trouwens, die startinstructie. Na ontelbare uitvoeringen van dit ritueel ben ik nog steeds onzeker over de startkant. Ik neig meestal naar links…
Eerder inzake ‘De Terreur van Drie’: Blog 81.Offer
