Zoiets kan gebeuren, maar zelden zoals toen. Het kloppen gebeurde op de deur van het balkon.
Op het balkon stond een vrouw. Hoe kwam die daar? Via het balkon daarboven. Op de een of andere manier was het haar gelukt een verdieping lager te komen zonder de trap te nemen. En waarom? Omdat haar eigen deur naar de trap door haar man op slot was gedaan. En wel zo dat ze hem van binnenuit niet open kreeg. Dat deed hij standaard wanneer hij zonder haar naar buiten ging.
Ik kon het toen nauwelijks geloven. Maar het is net als met muizen: als je er één ziet hoop je hopeloos dat het de enige is.
Onlangs maakte de Amsterdamse zender AT5 melding van een vrouw die na acht jaar van een dergelijk ‘huisarrest’ van haar balkon sprong. Tegen haar verwachting in overleefde ze het, waarna ze de hulpverleners kon vertellen hoe het zover had kunnen komen.
AT5 berichtte daarbij dat er in Amsterdam naar schatting zo’n driehonderd van dit soort vrouwen zijn. Op grond waarvan, geen idee, maar het zou goed kunnen.
Anno 2016 menen nog heel wat mannen dat vrouwen hun eigendom zijn. De vrouw die AT5 ten tonele voerde was een Marokkaanse, al op haar vijftiende verloofd met (= beloofd aan) haar aanstaande.
Wellicht zijn er lezers die hierbij overpeinzen: ‘Zoiets dacht ik al’.
De man van de vrouw die op de balkondeur klopte was evenwel… een Italiaan.
Afgelopen tijd was Italië in rep en roer vanwege een jonge vrouw die door haar ex-fidanzato vermoord en in brand gestoken was. Dit lokte onder meer een reactie uit van een andere vrouw die op haar beurt door haar ex in lichterlaaie was gezet, maar die na haar vijftiende operatie nog leeft.
Nu betekent ‘fidanzare‘, net als ‘verloven’, in oorsprong ‘het geven van een huwelijksbelofte’. Maar bij ons zijn verloofden amper nog te vinden, terwijl in het Italië van vandaag ‘fidanzato‘ is geërodeerd tot ‘vriendje’. Bovendien eindigen zoals ook elders nogal wat echte huwelijksbeloftes er in de stelling ‘Met jou nooit meer’.
Voor veel ‘vriendjes’ van vandaag, echter, voelt het nog alsof de fidanzata al eeuwig en onverbrekelijk van hen is. Op straffe van.
In feite raakt dit thema aan twee onderwerpen die op deze site al eerder aan de orde kwamen: feminicide en het ‘Kampusch-dilemma‘. Dat laatste speelt zowel bij de vrouw die aan je balkondeur klopt als bij de vermoorde Italiaanse. Kan/moet je het niet doorhebben dat je een buurvrouw hebt met huisarrest? En zo ja, moet je daar dan niet iets aan doen?
De Italiaanse maakte vlak voor haar dood duidelijk ruzie met haar aanstaande moordenaar en zwaaide daarbij met haar armen. En dat langs de kant van de weg, terwijl zowel auto’s langsreden als iemand op een scooter. Die laatste verklaarde: ‘Wat moet ik dan doen als mensen ruzie hebben?’ Bijna als
‘Iedereen heeft recht op zijn eigen ruzie’.
Maar dat is iets anders
Tja, waar ligt de grens? Wanneer moet je als buitenstaander in actie komen? Ik was ooit getuige van een vrouw die verder op het trottoir door een man werd afgetuigd. Een voetganger die er dichterbij was sprong ertussen, waarna hij de volle laag kreeg van allebei.
Kortom, zo makkelijk is het niet.
