Al meer dan twintig jaar ligt middenin het prachtige Toscane een schandalige afvalberg. Een berg banden. Een illegale berg afgedankt rubber.
Toen de eigenaar er na jaren eindelijk op werd aangesproken ontvlamde die berg ‘spontaan’. Het werd een inferno dat het schopte tot in het nationale nieuws. Ik contacteerde daarop de man die de grootste bandenbrand ter wereld bedwongen had, een ingenieur in Canada. Maar in Italië had men geen ongevraagd advies nodig. De brandende banden werden simpelweg bedekt met zand. En dat was precies wat je volgens de expert nu juist niet moet doen. Dan blijft het maximaal vervuilend minimaal gloeien. Jaren- en jarenlang.
Afijn, we zijn zo’n kleine kwart eeuw verder en of het gegloei nu voorbij is, geen idee. Wel liggen er nog steeds veel banden die destijds niet door de vlammen waren bereikt.
En nu dan, opeens, gebeurt er iets. Wonder, o wonder! Er verschijnen vrachtwagens en althans de niet door zand bedekte banden worden afgevoerd.
Hoe komt dat? Waarom nu opeens wel? In Italië bestaat het woord ‘dietrologia‘, de ‘wat-zit-er-achter-kunde’. Al mag veel in dit land overtuigend onlogisch lijken, als er iets gebeurt dan ‘zit er iets achter’.
En wat zit er achter in dit geval? Ecopneus. Pardon? Jawel, Ecopneus. Eco = duidelijk en pneus = Frans voor banden. Waarom in het Frans? Aucune idée.
Het is een instelling die is opgericht door de bandensector. Niet vrijwillig, verplicht. De opdracht van Ecopneus: een zelfde gewicht aan oude banden verwerken als de sector in omloop brengt. Een uitgesproken zindelijk idee. Het is iets waar men in de Scandinavische landen al twintig jaar geleden mee is begonnen. Ook in België en Nederland wordt het intussen in de praktijk gebracht en ook daar hebben taalkundigen zich kennelijk over dit onderwerp het hoofd gebroken. Met als uitkomst bij onze zuiderburen: Recytyre. En bij ons: RecyBEM. Daarbij gaat in BEM een vereniging schuil onder de naam ‘Band en Milieu’.
En nu heeft dus zowaar Ecopneus zich geworpen op de Toscaanse schandaalberg. Driehonderdduizend banden groot. Goed, het is dus niet gerechtigheid te elfder ure waardoor het schandaal alsnog gaat verdwijnen, het komt door een instantie met ‘bandenhonger’. Maar beter zo, dan helemaal niet. Bovendien kan met dit afvalrubber nog van allerlei nuttigs worden gedaan. Inmiddels zijn er tal van toepassingen voor, zoals in verbeterd asfalt, kunstgras en nog veel meer.
Maar misschien wel het mooiste recyclingsproduct van dit alles is… hoop. Mocht je begonnen zijn je af te vragen of het met onze aarde nog goed gaat komen, dan doet een ontwikkeling als deze je aan de lente denken. In die zin gaat het rubber er zwart in en komt het er wit uit.
Oude Banden Varia
Eén Europa, Drie Systemen:
Verwerking is, afhankelijk van het land, de verantwoordelijkheid van
1) de staat
2) de sector
3) de aparte bedrijven
Verwijderingsbijdrage gewone autoband Italië 2015: €2,00 ex.BTW
Oude banden = muggen
(Maar of nu ook de grond in de Toscaanse berg wordt gesaneerd…?)