Dat geeft aan dat je je wel bewust bent van het cliché, maar zo verbluft bent door de bevestiging ervan dat je het niet kunt laten er ’toch’ nog even op te wijzen.
Volgens mij is dat ’toch’ er in de loop van de tijd bijgekomen. Als excuus. In mijn herinnering was de uitroep vroeger alleen ‘Wat is de wereld klein!’, met daarin impliciet: ‘klein geworden’.
Hoe dan ook, de kleinheid van de wereld blijkt niet alleen doordat het nieuws van de andere kant van de planeet in een mum van tijd op je scherm staat, maar ook doordat we overal snel kunnen komen. En dat ook doen. Die snelheid en dat gemak kunnen het gevoel van gevaar wegnemen dat vroeger vrijwel standaard bestond bij het ondernemen van een verre reis. Alles kan, lijkt het. Op het gevaarlijke af.
Al tijden zijn we in de ban van het lot van twee jonge vrouwen, die niet terugkeerden van een wandeling in Panama. Wat is ze overkomen? We weten het niet. En al maakt het niets meer uit, toch willen we het weten. Vielen ze ten prooi aan zichzelf, letterlijk? In de zin van ‘zijn ze gevallen?’ Vielen ze ten prooi aan mensen? Of was het ‘de natuur’? Alle drie zijn het gevaren die kunnen passen in de categorie ‘De wereld blijkt toch groter dan je dacht’. Maar, al doet het er dus weinig meer toe, met het natuurscenario valt misschien nog het beste te leven. Er zit tenminste iets redelijks in: je begeeft je in de natuur en wordt er zo onderdeel van. Inclusief de gevaren.
Zeker, natuurlijk geldt dat net zo goed wat mensen betreft. Zelf ken ik ook iemand die als jonge vrouw in Midden-Amerika iets ergs is overkomen. Als gevolg van gedrag dat in Nederland moest kunnen, maar ter plekke als uitnodigend werd gezien.
Maar je wilt niet dat het zoiets was wat de jonge vrouwen in Panama noodlottig werd. Liever ‘een beest’.
Ik sprak over het geval met een elektricien, midden in Italië. Wat bleek? Zijn vrouw komt niet alleen uit Panama, maar is geboren in Boquete, het plaatsje vanwaaruit de vrouwen vertrokken voor hun wandeling.
Wat bleek nog meer? De zwager van de elektricien houdt vee ‘in de buurt’ van waar resten van de vrouwen zijn gevonden. Die buurt is zo afgelegen dat de zwager er zelf zelden komt. Sterker, niemand komt er. Alleen als er iets aan de hand is. Zo werden er niet lang geleden koeien gedood, waarop de zwager samen met lokale indianen in actie kwam. Ze vonden en doodden op hun beurt, wat zij noemden, een ‘tigre’. Geen tijger, maar een jaguar, het grootste roofdier van Latijns-Amerika.
Is dat nieuws? Ja en nee. De jaguar bestaat, dus kan hij er zijn. Maar als hij juist daar een bekend probleem was, niet ver van dat bekende wandelpad, dan zou er wel voor gewaarschuwd zijn. Zou je zeggen. En zou je er geen koeien houden. Zou je zeggen.
Toegegeven, zelfs al was er inderdaad een jaguar in hun buurt, het bewijst niets. Maar als je te jong aan je eind moet komen, zou ik denken, dan liever door een schitterend dier dan door een lelijk mens. Of een glibberige steen.
Zeker is maar één ding: als je op bijna tienduizend kilometer van Panama zo’n verhaal krijgt van een Italiaan, dan denk je als vanzelf: ‘Wat is de wereld…’
